Ernstige acute respiratoire syndroom (sars) symptomen en behandeling

Wat is ernstig acuut ademhalingssyndroom (SARS)?

Ernstig acuut ademhalingssyndroom (SARS) is een levensbedreigende virale ademhalingsziekte veroorzaakt door een coronavirus dat bekend staat als SARS-geassocieerd coronavirus (SARS-CoV) maar meestal afgekort tot SARS of SARS-virus). SARS werd geassocieerd met een griepachtig syndroom, dat bij sommige patiënten overging in longontsteking, ademhalingsfalen en soms de dood. Het SARS-virus is vermoedelijk afkomstig uit de provincie Guangdong in Zuid-China en heeft zich vervolgens over de hele wereld verspreid in kleine uitbraken die sinds 2004 zijn gestopt. China en de omliggende landen zijn getuige geweest van het grootste aantal SARS-gerelateerde gevallen en overlijden.

De geschiedenis van SARS is kort. Het SARS-virus werd voor het eerst gemeld in 2002 in Azië en gevallen werden gemeld tot medio jaar 2003. Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) werden in juli 2003 in totaal 8.437 mensen ziek met SARS en stierven 813 mensen tijdens de uitbraak of epidemie. Ziekte werd gemeld in meer dan 30 landen en op vijf continenten. Slechts acht mensen in de Verenigde Staten kregen SARS-infectie en al deze mensen waren buiten de VS gereisd. Er waren geen sterfgevallen als gevolg van SARS. Het goede nieuws over SARS was dat er sinds 2004 geen uitbraken of epidemieën hebben plaatsgevonden.

Vanwege de snelle en onverwachte verspreiding van SARS en omdat er weinig bekend is over het virus, zijn de Amerikaanse Centers for Disease Control and Prevention (CDC) en de WHO nauwlettend blijven volgen bij uitbraken die resulteren in een SARS-achtige ziekte. Richtlijnen en medische informatie over SARS zijn te vinden op de CDC- en WHO-websites.

Wat is de oorzaak van SARS?

Het SARS-virus verspreidt zich door nauw persoonlijk contact. Overdracht vindt waarschijnlijk plaats door druppeltjes die worden geproduceerd wanneer een besmette persoon niest of hoest. Druppelspreiding kan optreden wanneer druppeltjes in de lucht, geproduceerd door hoesten of niezen, worden afgezet op de slijmvliezen van de mond, neus of ogen van een persoon tot op 3 voet afstand. Het virus kan ook worden verspreid wanneer een persoon een oppervlak aanraakt dat besmet is met de druppeltjes, zoals werd aangetroffen op veel ziekenhuisoppervlakken, waaronder liftknoppen. Orale-fecale overdracht van SARS kan ook optreden. Niet-beschermde gezondheidswerkers liepen een groot risico om de infectie te krijgen tijdens de uitbraken.

SARS-virus repliceert in zowel de longen als de weefsels van het maagdarmkanaal. Weefselmonsters vertonen echter de meeste schadeoccus in de longblaasjes (luchtzakken) waar de longfunctie is aangetast, waardoor een ernstige ademhalingsstoornis wordt veroorzaakt die vaak acute respiratory distress syndrome (ARDS) wordt genoemd.

Wat zijn SARS-risicofactoren?

SARS-risicofactoren omvatten blootstelling aan iemand die besmet is met het virus of aan personen die reizen in een gebied waar een uitbraak van SARS plaatsvindt. Andere risicofactoren zijn mannelijk geslacht en personen met andere medische problemen zoals diabetes en chronische hepatitis B. Gezondheidswerkers die in het verleden uitbraken zijn blootgesteld aan SARS-patiënten lopen ook een verhoogd risico om de ziekte op te lopen.

Wat zijn de tekenen en symptomen van SARS?

Symptomen van SARS kunnen vergelijkbaar zijn met die van andere virale infecties. De eerste symptomen beginnen twee tot zeven dagen na blootstelling en omvatten een of meer van de volgende:

• Koorts (temperatuur hoger dan 100, 4 F)
• Hoofdpijn
• Vermoeidheid (vermoeidheid)
• Spierpijn en pijn
• Malaise (een gevoel van algemeen ongemak)
• Verminderde eetlust
• Diarree

Ademhalingssymptomen ontwikkelen zich drie of meer dagen na blootstelling. Ademhalingssymptomen zijn onder meer een van de volgende:

• Droge hoest
• Kortademigheid
• Loopneus en keelpijn (soms)

Op dag zeven tot 10 van de ziekte hebben bijna alle patiënten met laboratoriumgegevens van SARS-infectie longontsteking die op röntgenfilms in de longen kan worden gedetecteerd. Ademhalingsproblemen komen bij sommige patiënten voor. Dit symptoom is een zorg voor de patiënt en de artsen omdat het suggereert dat de ziekte ernstiger wordt.

Wanneer moet iemand medische hulp inroepen voor mogelijke blootstelling aan SARS?

Het krijgen van SARS-infectie wordt meestal geassocieerd met reizen naar een land waar SARS is gemeld of contact met een zieke die net is teruggekeerd uit dat land. Mensen die in de toekomst mogelijk zijn blootgesteld aan SARS of SARS-achtige uitbraken, moeten onmiddellijk medische hulp zoeken en worden geadviseerd om een ​​arts te bellen als zich koorts of ademhalingssymptomen ontwikkelen en om gezondheidswerkers te vertellen dat mogelijke blootstelling aan SARS mogelijk heeft plaatsgevonden.

Welke specialisten behandelen SARS?

Artsen in de eerstelijnszorg kunnen bij sommige patiënten de symptomen van milde SARS-infecties behandelen. Matige tot ernstige met SARS geïnfecteerde patiënten kunnen als infectieziekte, kritische zorg, longartsen en ziekenhuisartsen nodig hebben als specialisten om voor deze patiënten te zorgen. In de VS moeten CDC-specialisten onmiddellijk op de hoogte worden gebracht als zich een uitbraak van SARS of SARS-achtige ziekte voordoet.

Welke tests gebruiken artsen om SARS te diagnosticeren?

De eerste tests voor mensen waarvan wordt gedacht dat ze SARS hebben, zijn onder meer:

• Röntgenfilms op de borst
• Pulsoximetrie (een test waarbij een op een computer aangesloten sonde op de vinger of het oor wordt geplaatst om de zuurstofsaturatie in het bloed te meten)
• Bloed culturen
• Sputum (vloeistof uit de luchtwegen) Gramkleuring en cultuur
• Als SARS-virusinfectie wordt vermoed, moet de CDC op de hoogte worden gesteld; de CDC heeft gespecialiseerde tests (RT-PCR en EIA) om het virus te identificeren. Deze tests zijn meestal niet beschikbaar voor de meeste laboratoria, hoewel sommige staatslaboratoria mogelijk beschikbaar zijn.
• Testen op virale middelen zoals influenza A, influenza B, vogelgriep, West-Nijlvirus, miltvuur en respiratoir syncytieel virus (RSV) kunnen worden uitgevoerd om deze problemen of infecties uit te sluiten die met SARS kunnen worden verward, vooral als er geen eerste vermoeden dat het probleem wordt veroorzaakt door SARS en of SARS-testen niet direct beschikbaar zijn.
• Urine antigeentesten voor Legionella en pneumokokken soorten (twee oorzaken van bacteriële pneumonie)

Zijn er huismiddeltjes voor SARS?

Volg de richtlijnen beschreven in Preventie om de verspreiding en overdracht van SARS-infecties te beperken. Patiënten worden meestal behandeld in een ziekenhuis als ze de diagnose SARS krijgen.

Wat zijn SARS- behandelingen ?

Momenteel bestaat er geen specifieke behandeling voor SARS, hoewel verschillende behandelingen met onduidelijk succes zijn geprobeerd. Specialisten in infectieziekten en pulmonale zorg en anderen moeten worden betrokken bij de zorg voor SARS-patiënten. Medische behandelingen die zijn geprobeerd, zijn onder andere corticosteroïden, antivirale middelen, interferon en verschillende antilichaambereidingen, stikstofmonoxide en een traditioneel Chinees medicijn genaamd glycyrrhizin (een verbinding die voorkomt in zoethoutwortels). De meeste van deze behandelingen zijn niet voldoende onderzocht om de effectiviteit te bewijzen. De meeste ziekenhuispatiënten hebben ondersteunende zorg nodig, zoals aanvullende zuurstof of mechanische ventilatie.

Mensen met bevestigde of vermoede SARS moeten worden geïsoleerd en een agressieve behandeling ondergaan in een ziekenhuis. Mechanische ventilatie (een apparaat dat helpt bij de ademhaling van een persoon) en kritische zorg kunnen noodzakelijk zijn vanwege ademnood.

Welke medicijnen behandelen SARS?

In sommige van de eerste gevallen van SARS werden antibiotica zonder succes gebruikt. Toen eenmaal was vastgesteld dat SARS een virus was, werd het antivirale middel ribavirine gebruikt, soms in combinatie met corticosteroïden. Er is echter beperkte informatie over de vraag of deze geneesmiddelen de algehele ernst van de ziekte en de dood door SARS verminderen.

Hoe vaak is follow-up nodig na een SARS-behandeling?

SARS was (en mogelijk in de toekomst mogelijk) een ernstige virale ziekte die onmiddellijke medische aandacht en ziekenhuisopname vereist. Zodra de persoon uit het ziekenhuis is ontslagen, moet nazorg met een arts worden gepland.

Hoe kunnen mensen SARS voorkomen?

Mensen in direct, nauw contact met iemand die SARS heeft gehad, liepen het grootste risico op infectie. Mensen met SARS of mensen met een risico voor SARS moeten de onderstaande richtlijnen volgen. De WHO en CDC hebben richtlijnen opgesteld om te helpen bij de preventie en verspreiding van SARS.

• Beperk de tijd buitenshuis. Mensen met SARS mogen niet naar het werk, school, kinderopvang of een andere openbare plaats gaan tot 10 dagen nadat hun koorts is geëindigd en hun ademhalingssymptomen verbeteren.
• Was de handen regelmatig met zeep en warm water, gebruik een handwrijfmiddel op alcoholbasis of beide, vooral na contact met lichaamsvloeistoffen zoals ademhalingsvloeistoffen of urine.
• Draag wegwerphandschoenen bij contact met lichaamsvloeistoffen van een persoon met SARS. Gooi de handschoenen na gebruik onmiddellijk weg en was de handen grondig.
• Draag een chirurgisch masker.
• Bedek de neus en mond met een tissue bij niezen of hoesten.
• Deel geen eetgerei, handdoeken of beddengoed. Was deze artikelen grondig met zeep en heet water na gebruik door een persoon die besmet is.
• Gebruik een huishoudelijk desinfectiemiddel op elk oppervlak dat besmet kan zijn, zoals werkbladen of deurknoppen. Draag wegwerphandschoenen tijdens het reinigen van deze oppervlakken.
• Volg deze richtlijnen gedurende ten minste 10 dagen nadat de symptomen zijn verdwenen.

Wat is de prognose voor SARS?

SARS kan leiden tot ernstige ziekten en medische complicaties die ziekenhuisopname, intensive care-behandeling en mechanische ventilatie vereisen. De meest recente cijfers geven aan dat het sterftecijfer van SARS hoger is dan dat van griep of andere veel voorkomende luchtweginfecties. Complicaties omvatten veranderde longfunctie, polyneuropathie en avasculaire necrose.

Het totale sterftecijfer (sterfte) van SARS is ongeveer 10%. Leeftijd is een risicofactor en speelt een grote rol in de prognose. Patiënten jonger dan 24 jaar hebben een sterftecijfer van ongeveer 1%, terwijl patiënten ouder dan 65 jaar een sterftecijfer van 50% of hoger kunnen hebben. Andere risicofactoren zijn patiënten met chronische hepatitis B-infectie, hepatitis van welke oorzaak dan ook, diabetes, lymfopenie, leukocytose en hoge cytokineniveaus vroeg (eerste week) in de SARS-infectie.

Waar kunnen mensen meer informatie vinden over SARS?

centrum voor ziektecontrole en Preventie
1600 Clifton Road
Atlanta, GA 30333
800-311-3435
Wereldgezondheidsorganisatie
Regionaal kantoor voor Amerika
525, 23rd Street, NW
Washington, DC 20037
202-974-3000

Centra voor ziektebestrijding en preventie, ernstig acuut ademhalingssyndroom (SARS)

Wereldgezondheidsorganisatie, Ernstig acuut ademhalingssyndroom (SARS)

SARS Afbeeldingen

SARS-geassocieerd coronavirus. Het coronavirus wordt nu erkend als de oorzaak van de uitbraak van SARS 2003. Foto met dank aan de Centers for Disease Control / Dr. Fred Murphy.

SARS-geassocieerd coronavirus. Coronavirussen zijn een groep virussen die een halo of kroonachtig (corona) uiterlijk hebben wanneer ze onder een microscoop worden bekeken. Foto met dank aan de Centers for Disease Control / CD Humphrey en TG Ksiazek.

Longweefselpathologie als gevolg van SARS. Deze afbeelding toont pathologische cytoarchitecturale veranderingen die wijzen op diffuse alveolaire schade, evenals een multinucleaire gigantische cel zonder opvallende virale insluitsels. Foto met dank aan de Centers for Disease Control / Dr. Sherif Zaki.

Coronavirus OC43. Foto met dank aan de Centers for Disease Control / Dr. Erskine Palmer.