Stereotypen over eetstoornissen: wat u moet weten

Ik heb niet voor problemen met de schildklier gekozen, noch mijn moeder, noch een van mijn broers.

Ik heb niet kies ook voor een eetstoornis.Dit is, net als andere omstandigheden, ook in mijn familie.

Hoewel onderzoek suggereert dat 50-80 procent van het risico op eetstoornissen erfelijk en erfelijk is, geloven veel mensen nog steeds dat degenen die worstelen maar eetstoornissen zijn geen een keuze.

Een onzichtbare ziekte

Wat hypothyreoïdie betreft, heeft niemand ooit tegen mij gezegd, "Waarom doe je niet gewoon je schildklierniveaus weer normaal?" Maar bij mijn eetstoornisherstel, hoorde ik vaak: "Waarom eet je niet gewoon?"

zelfs nadat ik mijn voet brak omdat ik liep tijdens het dragen te snel de trap af zware bagage op een rijdende trein, niemand vroeg: "Waarom brak je je eigen voet? "En zeker niemand zei:" Waarom loop je niet gewoon? "Terwijl ik strompelde met drie gebroken middenvoetsbeentjes.

Mijn mama en papa hebben niet gekozen voor de kankers die ze tegelijkertijd in twee verschillende ziekenhuizen hebben geplaatst. Met betrekking tot hun langdurige behandelingen, vroegen mensen nooit: "Zijn ze daar nog niet overheen? "

Maar met geestesziekten kunnen vrienden en familie hun geduld verliezen. Geestesziekten, waaronder eetstoornissen, kunnen vreselijk pijnlijk zijn voor iedereen wiens leven is aangeraakt. Toen ik op 22-jarige leeftijd eindelijk hulp zocht, maar nog steeds in mijn twintiger jaren worstelde, ondervroegen vrienden mijn moeder: "Is ze nog niet beter? “

Mijn brein is gekaapt

Ik was niet beter, omdat mijn brein was gekaapt. Als je nog nooit de ervaring hebt gehad om door een psychische aandoening te worden overgenomen, dan is het onmogelijk om het te begrijpen. Voordat ik me realiseerde dat ik gevoelig was voor een psychische aandoening, vroeg ik me af waarom een ​​bepaalde vriend niet gewoon was gestopt met drinken. Toen ging ik mijn eigen herstel in.

Eetstoornissen zijn hersenaandoeningen, en als de ziekte eenmaal op zijn plaats is, kan iemand die lijdt niet zomaar stoppen - niet meer dan dat ik mijn botten weer in elkaar zou kunnen laten klikken, niet meer dan mijn ouders gewoon konden bevrijden van hun lichaam van kankercellen.

Op een dag zullen we de technologie hebben om te zien hoe geestelijke gezondheidsstoornissen echt werken, net zoals we nu weten dat kankercellen gezonde cellen overnemen. We weten al zoveel over het mechanisme achter hypothyreoïdie en hoe botten ook genezen.

Genetica laadt het pistool, omgeving haalt de trekker

Een eetstoornis is een biopsychosociale ziekte. Dat is een groot woord voor een grote puzzel die niemand zou kunnen samenstellen, zelfs als ze het probeerden. Wat ik bedoel is dat ik mezelf geen eetstoornis kan veroorzaken, en een ouder creëert niet alleen de ziekte bij hun kind.

Een eetstoornis is de perfecte storm van genen en biologie, en, ja, de omgeving.Als onderdeel van de omgeving leven we in een maatschappij die bevorderlijk is voor eetstoornissen, zoals duidelijk werd gemaakt door het klassieke onderzoek van de Fiji-eilanden van dr. Anne E. Becker.

Toen het onderzoeksteam van Dr. Becker in 1995 naar Fiji ging, net zoals de Amerikaanse televisie werd geïntroduceerd, waren eetstoornissen vrijwel ongehoord. Sterke cijfers werden zelfs gewaardeerd en skinny werd negatief bekeken. Maar na drie jaar Amerikaanse actrices in "Melrose Place" en "Beverly Hills, 90210" te hebben gezien, was 11 procent van de Fijische meisjes aan het overgeven in een poging om af te vallen. Nu wilden jonge meisjes er uitzien als de slanke vrouwen op televisie, niet zoals hun moeders.

Het is belangrijk dat niet iedereen in Fiji eetstoornissen heeft ontwikkeld. Dit is het biologiegedeelte van het gesprek. Nogmaals, mensen kiezen niet voor eetstoornissen. Het gaat niet alleen maar om het afwijzen van maatschappelijke druk.

Wat veroorzaakt herstel?

Met hypothyreoïdie neem ik tweemaal per dag een kleine witte pil. Voor mijn gebroken voet droeg ik een roze zweem om het te helpen genezen. Om kanker te behandelen, ondergingen mijn ouders chemotherapie en bestraling, naast andere zware kankerbehandelingen.

Ik veronderstelde dat als ik kanker had, ik gewoon in bed kon liggen en de artsen hun ding kon laten doen. Ik zou niet zo veel alleen hoeven te doen. Het feit dat ik deze gedachte zelfs had, spreekt over hoe uitgeput en hopeloos mijn eetstoornis mij ertoe had gebracht te worden.

Jaren later zag ik hoe mijn ouders daar schijnbaar hulpeloos leken, ik dacht hoe gruwelijk dat moest zijn: te weten dat een van de grootste acties die je kunt ondernemen om je eigen leven te redden, is door daar gewoon te liggen en een arts je te laten oppompen met chemicaliën.

Mijn ouders wilden wanhopig leven. Hoewel ze hun geest sterk hielden met gebeden en positiviteit, was er nooit een moment waarop ze gewoon een goede keuze konden maken om beter te worden. Ze waren in veel opzichten hulpeloos gebleven voor het nieuwste onderzoek en de kennis van specialisten.

Maar in mijn herstel van de eetstoornis kwam er een moment dat ik niet meer hulpeloos was. Na bewustzijn en jaren van hulpmiddelen en kennis, kwam er een tijd dat ik een beslissing moest nemen om beter te worden. En toen moest ik het steeds opnieuw maken. Daar was niets makkelijks aan. Om te genezen, moest ik verantwoordelijk worden voor mijn eigen herstel.

Een keuze om beter te worden

In de beginjaren, toen mijn brein werd gekaapt en mijn biologie was uitgeschakeld, kon ik niet deze keuze maken. Alleen met bewustzijn, tijd, geduld, professionele hulp en veel steun kan ik elke dag eindelijk wakker worden en beseffen dat voedsel is als de chemo die mijn ouders heeft geholpen. Therapie is als mijn roze zweem. Doktersafspraken zijn net mijn kleine witte pillen.

Niemand kiest voor een eetstoornis, maar mensen kunnen ervoor kiezen om beter te worden.

Jenni Schaefer is een bestsellerauteur en een National Recovery Advocate bij Eating Recovery Center 's Family Institute. Op 2 mei viert Eating Recovery Centre de herstelfeestdag met de campagne #DontMissIt. Mis de tekenen van een eetstoornis niet, mis de geschenken van herstel niet en mis de kans om een ​​leven te redden niet.