Epstein-barr virusinfectie behandeling, tests & symptomen

Wat is een Epstein-Barr-virusinfectie (EBV-infectie)?

Het virus werd voor het eerst ontdekt in 1964 toen Sir Michael Anthony Epstein en mevrouw Yvonne Barr het in een Burkitt-lymfoomcellijn vonden. In 1968 werd het virus gekoppeld aan de ziekte infectieuze mononucleosis (klierkoorts). Infectie met het Epstein-Barr-virus (EBV) komt veel voor en treedt meestal op in de kindertijd of vroege volwassenheid. EBV is de oorzaak van infectieuze mononucleosis (ook "mono" genoemd), een ziekte geassocieerd met koorts, keelpijn, gezwollen lymfeklieren in de nek en soms een vergrote milt. Het wordt ook wel humaan herpesvirus 4 genoemd. Hoewel EBV mononucleosis kan veroorzaken, krijgt niet iedereen die met het virus is geïnfecteerd mononucleosis. Witte bloedcellen genaamd B-cellen zijn de primaire doelwitten van EBV-infectie.

Minder vaak kan EBV meer ernstige ziekte veroorzaken. Symptomen veroorzaakt door EBV zijn meestal mild en beperkt zichzelf, maar het virus blijft levenslang in het lichaam aanwezig. Het kan stil worden gereactiveerd zonder symptomen te veroorzaken en kan speeksel besmetten. Anders kunnen gezonde mensen het virus verspreiden naar niet-geïnfecteerde mensen door te kussen of voedsel te delen. Dit is de reden waarom mononucleosis de "kussende ziekte" wordt genoemd. EBV speelt waarschijnlijk een rol bij de ontwikkeling van sommige vormen van kanker, waaronder bepaalde lymfomen en nasofaryngeale kanker.

Wat zijn risicofactoren en oorzaken van Epstein-Barr-virusinfecties?

EBV is een besmettelijk virus dat van persoon tot persoon wordt overgedragen en over de hele wereld voorkomt. De oorzaak van infectie is meestal nauw persoonlijk contact via lichaamsvloeistoffen, vooral speeksel. Het kan ook worden overgedragen tijdens seksueel contact via sperma en kan ook worden verspreid door bloedtransfusies of orgaantransplantaties.

Het virus bevat dubbelstrengs DNA en vermenigvuldigt zich in witte bloedcellen (een bepaald type lymfocyten dat een B-cel wordt genoemd) en andere cellen, zoals die langs de mond, tong en neus. Het menselijke immuunsysteem bevat het virus meestal effectief, waardoor de virussen worden verminderd maar niet geëlimineerd. Een paar levende virussen zullen de rest van het leven in een lijn van lymfocyten blijven bestaan. Dit staat bekend als "latente" infectie (inactieve fase). Af en toe kan het virus zich vermenigvuldigen (reactiveren), maar dit veroorzaakt geen symptomen tenzij het immuunresponssysteem van de persoon niet goed werkt.

De meeste mensen in de VS zijn besmet met EBV, mononucleosis komt vaker voor bij blanken dan bij de Afro-Amerikaanse bevolking.

Sommige risicofactoren die verband houden met het verwerven van EBV zijn vrouwelijk zijn, in tropische landen wonen, immunodeficiëntie hebben en seksueel actief zijn.

Wat zijn symptomen en tekenen van Epstein-Barr-virusinfectie?

Zodra het Epstein-Barr-virus is verworven, duurt het ongeveer vier tot zes weken voordat de symptomen verschijnen. Kinderen hebben meestal niet-specifieke symptomen of helemaal geen symptomen. Zelden kunnen jonge kinderen huiduitslag, longontsteking of een laag aantal witte bloedcellen hebben.

Veel tieners en jonge volwassenen ontwikkelen symptomen van mononucleosis. Acute mononucleosis veroorzaakt keelpijn, koorts, vermoeidheid en gezwollen lymfeklieren. De keelpijn is erg pijnlijk en is de gebruikelijke reden voor besmette mensen om medische hulp te zoeken. Amandelen kunnen erg opzwellen. Verlies van eetlust, vermoeidheid, koude rillingen, hoofdpijn, opgeblazen gevoel, pijnlijke spieren, lichaamspijnen, zwakte en zweten komen vaak voor. Duizeligheid is bij sommige patiënten gemeld. Hoewel de symptomen in dagen tot weken vervagen, klagen sommige patiënten over vermoeidheid die weken na infectie aanhoudt, hoewel de meeste mensen uiteindelijk volledig herstellen.

Een klein percentage mensen ontwikkelt uitslag als gevolg van de infectie. Een uitslag kan ook ontstaan ​​bij mensen met mononucleosis die ampicilline of amoxicilline krijgen. Deze veel voorkomende reactie betekent niet noodzakelijk dat de patiënt allergisch is voor penicilline of aanverwante antibiotica. Het verschijnen van de uitslag in combinatie met de bovenstaande symptomen en tekenen kan ook leiden tot een verkeerde diagnose van de aandoening.

De milt wordt gezwollen bij tot de helft van de mensen met mononucleosis. De milt is altijd doordrenkt met bloed en als deze scheurt, kan dit ervoor zorgen dat een patiënt doodbloedt. Stom trauma aan de buik, zelfs mild trauma, kan resulteren in miltruptuur indien gezwollen. Patiënten met mono worden meestal geadviseerd om niet te sporten, vooral geen contactsporten. De milt kan ook spontaan scheuren.

Een zeer klein aantal besmette mensen heeft neurologische complicaties. Deze omvatten ontsteking van de hersenen (encefalitis), van het slijmvlies van de hersenen (meningitis) of van individuele zenuwen. Minder vaak kan een infectie van het ruggenmerg optreden. De meerderheid van de patiënten met neurologische complicaties herstelt volledig. In zeldzame gevallen kunnen andere organen betrokken zijn, waaronder de longen of het hart.

Zelden kunnen jongens een overweldigende infectie met EBV ontwikkelen, bekend als X-gebonden lymfoproliferatief syndroom. Bij X-gebonden lymfoproliferatief syndroom neemt het aantal immuuncellen of lymfocyten (B-cellen) in het lichaam aanzienlijk toe. De lymfocyten infiltreren de belangrijkste organen en veroorzaken vaak ernstige leverziekte of de dood. Lymfoproliferatief syndroom is waarschijnlijk een gevolg van een subtiel genetisch defect waardoor het immuunsysteem het virus moeilijk kan bevatten. Orgaantransplantaties of beenmergtransplantaties zijn ook risicofactoren voor het ontwikkelen van lymfoproliferatief syndroom.

Naast lymfoproliferatief syndroom wordt EBV beschouwd als een risicofactor voor sommige vormen van kanker. Een dergelijke kanker is lymfoom van de hersenen. Lymfoom van de hersenen komt het meest voor bij mensen met geavanceerde aids, maar komt ook voor in andere immunosuppressieve toestanden. Nasofaryngeale kanker, Burkitt-lymfoom (een soort non-Hodgkin-lymfoom) en sommige soorten Hodgkin-lymfoom worden ook geassocieerd met EBV. Het exacte mechanisme waarmee EBV helpt normale lymfocyten in kankercellen om te zetten, wordt niet volledig begrepen.

EBV wordt geassocieerd met een aandoening die orale harige leukoplakie wordt genoemd. Dit is een witte plaque aan de zijkant van de tong die niet kan worden verwijderd door zachtjes te schrapen. Het komt het meest voor bij mensen met aids of andere immunosuppressieve toestanden.

Mononucleosis veroorzaakt vermoeidheid, die soms weken of zelfs langer kan duren. Daarom is chronische infectie met EBV (CEBV) onderzocht als oorzaak van chronisch vermoeidheidssyndroom (CVS), ook wel systemische inspanningsintolerantieziekte (SEID) genoemd. Studies hebben tot op heden geen causaal verband tussen EBV en CVS kunnen vinden. Bij CVS is er een chronisch gebrek aan energie, vaak geassocieerd met concentratieproblemen of gegeneraliseerde pijn. CVS komt vaker voor bij vrouwen dan bij mannen en komt voor in de vroege tot middelbare volwassenheid. Bloedonderzoek is meestal normaal. Er is geen specifieke diagnostische test voor CVS en de oorzaak blijft onbekend.

Tijdens de zwangerschap is het zeldzaam dat een foetus besmet raakt met EBV, zelfs als de moeder is geïnfecteerd. Zelfs bij vrouwen die tijdens de zwangerschap besmet raken, zijn er geen gedocumenteerde geboorteafwijkingen.

EBV wordt ook geassocieerd met verschillende auto-immuunziekten, waaronder multiple sclerose, auto-immuun thyroiditis, systemische lupus erythematosus, orale lichen planus (OLP), reumatoïde artritis (RA), auto-immuun hepatitis, syndroom van Sjögren en de ziekte van Kawasaki.

Wanneer moet iemand medische hulp zoeken voor een infectie met het Epstein-Barr-virus?

Milde symptomen van EBV-infectie kunnen thuis worden behandeld. Raadpleeg een arts als u langdurige koorts, buikpijn, ernstige hoofdpijn, ademhalingsproblemen en / of geelzucht (een gelige verkleuring van de huid of ogen) ervaart.

Welke specialisten behandelen epstein-barr-virusinfecties?

U kunt worden behandeld door een eerstelijnszorgverlener (PCP), zoals een huisarts, een internist of een kinderarts, voor het Epstein-Barr-virus.

Als de symptomen van EBV chronisch worden, kunt u worden doorverwezen naar een specialist in infectieziekten of een immunoloog (ook een allergoloog / immunoloog genoemd).

Mogelijk moet u een neuroloog raadplegen voor EBV-gerelateerde neurologische complicaties. Als de milt vergroot wordt, kan men worden doorverwezen naar een hematoloog en als EBV tot kanker leidt, kunt u een oncoloog zien.

Welke tests gebruiken artsen om een ​​Epstein-Barr-virusinfectie te diagnosticeren?

De diagnose van mononucleosis begint met een gedetailleerde geschiedenis en lichamelijk onderzoek. De arts zal koorts, een ontstoken of keelpijn, gezwollen lymfeklieren in de nek en een vergrote milt zoeken. Rode stippen (petechiae) zijn te zien in de mond. Tot de helft van de geïnfecteerde mensen heeft een vergrote milt en 10% heeft een vergrote lever bij buikonderzoek. Mensen met vermoede mononucleosis zullen een bloedmonster laten afnemen voor bloedtellingen en een "monospot" -test. Als de monospot positief is, wordt de diagnose bevestigd. Monospots kunnen vals negatief zijn bij kinderen jonger dan 4 jaar of bij ouderen. In deze gevallen kan het nuttig zijn om de test op een later tijdstip te herhalen. Andere virussen en pathogenen kunnen een ziekte veroorzaken die vergelijkbaar is met mononucleosis (bijvoorbeeld cytomegalovirus, adenovirus en Toxoplasma ), dus er kan extra bloed worden afgenomen om te testen op andere pathogenen.

Bij geïnfecteerde mensen neemt het aantal normale lymfocyten (B-cellen) in het bloed meestal toe en kunnen de cellen er ongebruikelijk of "atypisch" uitzien onder de microscoop. Ongeveer 1% -3% van de mensen ontwikkelt bloedarmoede, die wordt veroorzaakt door vernietiging van de rode bloedcellen (hemolyse). Het aantal bloedplaatjes kan bij de helft van de patiënten laag zijn, hoewel dit meestal niet tot bloedingen leidt. In sommige gevallen kunnen bloedcellen worden vernietigd door andere bloedcellen (hemofagocytisch syndroom). Milde verhogingen van leverenzymen in het bloed komen vaak voor.

Er zijn verschillende antilichaamtests beschikbaar om te bepalen of een persoon een eerdere infectie of een huidige / recente infectie met EBV heeft gehad. Sommige antilichamen komen vroeg voor en zijn van voorbijgaande aard, wat duidt op nieuwe of "acute" infectie. Deze omvatten IgM-antilichaam tegen het virale capside-antigeen (VCA). Sommige antilichamen ontwikkelen zich onmiddellijk en blijven levenslang bestaan, zoals het IgG-antilichaam tegen het virale capside-antigeen. Andere antilichamen ontwikkelen zich drie tot vier weken in de ziekte en blijven levenslang bestaan, inclusief antilichamen tegen het nucleaire antigeen (EBNA). Antilichamen tegen vroeg antigeen (EA-IgG) kunnen ontstaan ​​tijdens acute infectie en kunnen aanhouden, verdwijnen of terugkeren. In sommige laboratoria zijn PCR-tests beschikbaar die EBV-DNA detecteren.

Veel artsen gebruiken drie laboratoriumcriteria (lymfocytose, 10% of meer lymfocyten zijn atypisch op een perifeer bloeduitstrijkje en een positieve serologische test voor EBV) samen met de hierboven vermelde geschiedenis en fysieke bevindingen om een ​​diagnose van acute infectieuze mononucleosis te bevestigen. Ongeveer 90% van de volwassenen heeft antilichamen die aangeven dat ze in het verleden infecties hebben gehad.

Wat zijn Epstein-Barr-virusinfecties?

Er is geen specifiek medicijn om mononucleosis te behandelen. Sommige artsen gebruiken corticosteroïden om significante zwelling in de keel of een vergrote milt te behandelen, maar bij de meeste mensen zijn steroïden niet nodig. Antivirale medicijnen zijn beschikbaar om orale harige leukoplakie te helpen, waaronder acyclovir (Zovirax), ganciclovir (Cytovene) en foscarnet (Foscavir).

Wat zijn Epstein-Barr Virusinfectie Home Remedies?

Rust, vloeistoffen en zelfzorggeneesmiddelen worden aanbevolen voor mensen met mononucleosis. Volg de aanwijzingen die bij de medicijnen horen. Veel vrij verkrijgbare medicijnen voor volwassenen worden niet aanbevolen bij kinderen.

Vermijd potentieel trauma aan de milt, inclusief contactsporten, gedurende ten minste één maand of totdat de milt niet langer wordt vergroot, afhankelijk van welke langer is.

Follow-up voor een Epstein-Barr-virusinfectie

Mensen met acute mononucleosis herstellen meestal volledig en hebben geen langdurige follow-up nodig. De uitzonderingen zijn mensen met een vergrote milt die moeten worden gevolgd totdat dit is opgelost. De enkele personen die chronische neurologische veranderingen ontwikkelen, hebben meestal een follow-up met een neuroloog.

Hoe kunnen mensen epstein-barr-virusinfecties voorkomen?

De meeste mensen zullen op een bepaald punt in hun leven EBV verwerven; het is heel moeilijk om infecties te voorkomen. Het is aanbevolen dat mensen met mononucleosis afzien van bloed doneren tot ten minste zes maanden na herstel. Mensen met hepatitis veroorzaakt door EBV mogen meestal geen bloed doneren.

Wat is de prognose voor een epstein-barr-virusinfectie?

De prognose voor infectie met het Epstein-Barr-virus is goed. Bijna alle mensen die besmet zijn met EBV herstellen volledig in ongeveer een tot drie maanden. Neurologische veranderingen verdwijnen meestal volledig, hoewel enkele volwassenen een tekort kunnen hebben. Hoewel de meeste infecties latent worden, blijven de meeste asymptomatisch. Er zijn voortdurende inspanningen om een ​​vaccin tegen EBV te ontwikkelen - zowel vaccins om primaire infectie of ziekte te voorkomen, of therapeutische vaccins om EBV-maligniteiten te behandelen - maar deze zijn tot op heden niet succesvol geweest. Nieuwe medicijnen worden ontwikkeld om mononucleosis en EBV te behandelen.

Waar kunnen mensen meer informatie vinden over Epstein-Barr-virusinfecties?

"Epstein-Barr-virus en infectieuze mononucleosis, " CDC
http://www.cdc.gov/epstein-barr/index.html

"Pediatric Mononucleosis and Epstein-Barr Virus Infection, " Medscape.com
http://emedicine.medscape.com/article/963894-overview