Streeft naar een sterker, gezonder leven? Meld u aan voor onze Wellness Wire -nieuwsbrief voor allerlei soorten voedings-, fitness- en wellnesswijsheid.

Niets is perfect. Dat kan zeker gezegd worden voor het uitgebreide artikel op de voorpagina van New York Times liep deze zaterdag 5 april over de hoge kosten van nieuwe diabetes-hulpmiddelen van type 1. Hoewel het verhaal een van de beste was die we hebben gezien bij het beschrijven van de uitdagingen van insulineafhankelijkheid en de enorme kostenbarrières die bestaan ​​voor patiënten in ons ingewikkelde Amerikaanse gezondheidszorgsysteem, vonden sommigen dat het eigenlijk innovatie in diabeteshulpmiddelen dissedeert - dingen uitbeelden als continu glucosemeters en sprekende meters voor slechtzienden als onbelangrijke luxe. Grrr!

Hier zijn enkele fragmenten uit de verhitte Twitter-reactie die we gisteren hebben genoteerd:

Het resultaat is voor ons dat dit stuk van Elizabeth Rosenthal een duidelijk licht werpt op belangrijke kostenbarrières en veel doet om mensen bewust te maken van de realiteit van het leven met type 1 diabetes in het algemeen, maar het ook net zo duidelijk de enorme verbeteringen in kwaliteit van leven die door veel van deze nieuwe hulpmiddelen worden geboden, verdoezelen.

Het artikel maakt het argument dat updates en tweaks naar zowel insuline zelf als naar verschillende apparaten eigenlijk niets meer zijn dan "geplande veroudering" om de winsten van de industrie te verhogen. Hoewel er misschien enige waarheid is in termen van "toeters en bellen" op bepaalde producten, lijkt de algemene toon nogal afwijzend van de behoeften van patiënten, behalve dat ze de insuline onder je huid krijgen.

Dit zijn de bits die me persoonlijk verontwaardigd hebben gemaakt:

"Een gestage stroom nieuwe modellen en updates biedt vaak een twijfelachtige verbetering: gekleurde pompen, praten, tweetalige meters, sensoren die suikermetingen van minuut tot minuut rapporteren …

Die bedrijven geven miljoenen dollars uit aan het rekruteren van patiënten op gezondheidsbeurzen, via artsenpraktijken en met agressieve advertenties - ze dringen er vaak op aan om apparaten en behandelingen te krijgen die niet nodig zijn, zeggen artsen. "Ze kunnen in sommige abstracte zin beter zijn, maar de klinische De relevantie is klein, 'zei dr. Joel Zonszein, directeur van het Clinical Diabetes Center in het Montefiore Medical Center: "Mensen hebben geen meter nodig die met hen praat," voegde hij eraan toe. "Er is een ongelooflijke verspilling van geld." >

Wat?! Minuut-voor-minuut glucosemetingen bieden slechts "twijfelachtige verbetering"? Heeft Dr. Z het minste idee hoe het is om te leven met een kapotte alvleesklier die kan zetten je suikerniveaus swingend in een oogwenk? En dat beetje over "ta meters "- alsof ze gewoon high-tech speelgoed waren, en geen vitale hulpmiddelen voor mensen met een visuele beperking! (Bekijk deze video voor het gedeelte over "Hebben Diabetes Bedrijven een blinde vlek?")

Ik kan persoonlijk getuigen van het belang van wat Dr. Zonszein kennelijk beschouwt als triviale, abstracte verbeteringen: <1> 1) Ik gebruik de OmniPod, een tubeless insulinepomp die bevat een ingebouwde vingerprik-glucosemeter Dit product heeft MIJN LEVEN VERANDERD (ik zou zelfs zeggen REDEN), omdat ik nu kan profiteren van de verbeterde controle aangeboden door een insulinepomp zonder dat er meerdere voeten plastic slang aan mijn lichaam hangen die me verbindt naar een pager-achtig apparaat.Ik hoef ook geen aparte glucosemeter bij me te hebben, mijn leven comfortabeler en comfortabeler maken op veelvoudige manieren. Zou ik het slechter af hebben met mijn glucoseregeling als ik nog in de studio was? Ik ken mezelf en het antwoord is een volmondig JA. Zou ik minstens 80% ellendiger zijn met mijn diabetes als mijn enige optie een tubed pump zou zijn? Ja, zou dat kunnen leiden tot nog slechtere controle en mogelijk depressie die dure behandeling zou vereisen?

2) Ik gebruik de Dexcom G4 CGM. Het heeft een scrollwiel en een bri GHT-kleurenscherm en is veel nauwkeuriger en 1000% comfortabeler en gebruiksvriendelijker dan de laatste versie van dat product. Levert dit een belangrijke kwaliteit van leven voor mij op als persoon die afhankelijk is van deze apparaten? JA.

3) In de vier jaar dat we de innovatieprijs DiabetesMine Design Challenge uitvoerden, zeiden mensen keer op keer dat 'the hassle factor' het ding was dat hun diabeteszorg het meest omslachtig en moeilijk te beheersen maakte. Incrementele verbeteringen, zoals het toevoegen van een licht op een glucosemeter, zodat we in het donker kunnen testen, maken goede zelfzorg in het echte leven mogelijk! Het is niet zoals het toevoegen van cupholders aan je bubbelbad, Dr. Zonszein; Kleuren, lichten en sensoren die op intelligente wijze op medische apparaten worden aangebracht, kunnen vaak de rompslomp verminderen voor grote verbeteringen in ons welzijn.

Ik zeg niet dat er soms geen misbruik is in de zin van overdreven agressieve marketing. Dat gebeurt. Maar het is verkeerd om een ​​breed beeld te schetsen van pompen en CGM's als 'gadgets die je wilt hebben' in plaats van medische benodigdheden. Wat een vreselijke boodschap om uit te zenden juist op een kritiek moment wanneer wij patiënten zo hard werken om de dekking van deze benodigdheden aan te moedigen!

Er is ook de kwestie genoemd in de bovenstaande tweet dat het artikel het als de enige echte reden doet lijken om een ​​dure pomp te krijgen, zodat u kunt uitgeven aan desserts zoals schoenmaker. NIET. Maar het vervolgcitaat van de geduldige Catherine Hayley in Memphis vat het mooi samen: "Ik kan echt leven zoals ik wil, maar de prijs is dramatisch gestegen." Een ander ding dat me opviel in deze NYT artikel was een vermelding van glucoseteststroken die kostten "slechts centen om te maken". Zoals ik op Twitter al aangaf, is dit NIET wat pharma ons al jaren vertelt. Ze beweren dat de enzymen, edelmetalen, chemicaliën en andere materialen waaruit de stroken bestaan, plus de last van het bouwen en onderhouden van fabrieken, de kosten opdrijven. Het lijkt er dus op dat iemand hier niet de hele waarheid vertelt … Ik geloof echt dat de auteur zijn werk uitstekend heeft gedaan om de belangrijkste kwestie te illustreren: onbeheerste medische kosten.Ze citeert Jonathan Lloyd, een apotheker in de staat New York die geprobeerd heeft om de dekking van zijn volwassen T1-dochter te beheren, een pomper die momenteel in het buitenland lesgeeft.

Toen Mr. Lloyd dit jaar de vier recepten voor haar leveringen ging invullen, ontdekte hij dat veel van hen niet langer gedekt waren door zijn verzekeraar, die was overgestapt om een ​​ander merk insuline en een ander meetsysteem terug te betalen, omdat de verzekeraar heeft een betere deal.

Hij staat nu voor een dilemma: zijn dochter kan overschakelen naar het nieuwe type meter, die niet met haar pomp kan communiceren, wat zou betekenen dat haar huidige meter nutteloos op haar middel zou zitten. Of hij kan duizenden dollars betalen om spullen te kopen voor de meter die ze al heeft. "Het is zo ingewikkeld - er zijn al deze verborgen kosten, en ik ben een apotheker, voor hardop schreeuwen," zei hij.

Right!Het artikel illustreert hoe het ZEER HARD is om inzicht te krijgen in wat er in uw beleid staat, ongeacht hoe geschoold en 'bevoegd' u ook bent. Het raakt ook aan het idee dat gepatenteerde (of zoals ze zeggen, "op maat gemaakte") diabetesleveringen de kosten opdrijven en meer toegangsbarrières voor patiënten creëren.

We zijn het met collega PWD Lawren McConnell eens, die erkent dat het artikel zeker zijn gebreken vertoont, maar vat het samen met dit:

We horen graag wat u wilt.

Update 1:

Veel anderen in de Diabetes Online Community reageren ook op dit

NYT

-artikel.

- Reactie van JDRF, getiteld "Not Just a Gadget" - Kelly Rawlings op het blog van de American Diabetes Association, Diabetes stopt hier - Manny Hernandez bij de Diabetes Hands Foundation

- Een veelomvattend open brief door Kelly Close, Adam Brown en Nancy Liu

van DiaTribe - Catherine Price op

A Sweet Life

met deze eerste post en deze vervolgreactie - Bennet Dunlap op

YDMV - Kerri Sparling op Six Until Me

- Kelly Kunik op Diabetesaliciousness

- Tom Karlya op Diabetes Dad

- Stacey Simms op haar persoonlijke diabetes blog - Laddie op

Test Guess & Go - Quinn Phillips op het

Diabetes Self-Management

blog - Sarah Kaye op

Sugabetic - Leighann Calentine bij D-Mom Blog

- Rich over op zijn persoonlijke blog, Rich the Diabetic

- Dana Lewis op het blog van Scott Leibrand Volg ook de door JDRF geïnspireerde Twitter-hashtag die wordt gebruikt voor deze discussie:

#NotJustAGadget .

Update 2:

Op 11 april 2014 publiceerde de New York Times een reactie op het protest van de diabetesgemeenschap. Ze beweren dat hun journalistiek solide was, maar de kop van het artikel en "een paar taalkeuzes hadden beter gekund". Denk je?

Disclaimer : inhoud gemaakt door het Diabetes Mine-team. Klik hier voor meer informatie. Disclaimer Deze inhoud is gemaakt voor Diabetes Mine, een blog over consumentengezondheid gericht op de diabetesgemeenschap. De inhoud is niet medisch beoordeeld en houdt zich niet aan de redactionele richtlijnen van Healthline.Klik hier voor meer informatie over de samenwerking van Healthline met Diabetes Mine.