MRI-scan: wat is magnetische resonantiebeeldvorming?

Welke feiten moet ik weten over MRI?

Geschiedenis van MRI

Felix Bloch van Stanford University en Edward Purcell van Harvard University werkten onafhankelijk in 1946 en maakten het eerste succesvolle nucleaire magnetische resonantie-experiment om chemische verbindingen te bestuderen. Dr. Bloch en Dr. Purcell ontvingen in 1952 de Nobelprijs voor de natuurkunde. eerste "menselijke" magnetic resonance imaging (MRI) scanners kwamen beschikbaar, die beelden van de binnenkant van het lichaam produceerden. Huidige MRI-scanners produceren zeer gedetailleerde tweedimensionale en driedimensionale afbeeldingen van de menselijke anatomie.

Wat is de medische definitie van MRI?

• Een MRI is vergelijkbaar met een computergestuurde tomografie (CT) -scanner omdat het dwarsdoorsnede-afbeeldingen van het lichaam produceert. Het bekijken van afbeeldingen van het lichaam in dwarsdoorsnede kan worden vergeleken met het kijken naar de binnenkant van een brood door het in plakjes te snijden. In tegenstelling tot een CT-scan maakt MRI geen gebruik van röntgenstralen. In plaats daarvan gebruikt het een sterk magnetisch veld en radiogolven om zeer duidelijke en gedetailleerde geautomatiseerde beelden van de binnenkant van het lichaam te produceren. MRI wordt vaak gebruikt om de hersenen, wervelkolom, gewrichten, buik en bekken te onderzoeken. Een speciaal soort MRI-onderzoek, genaamd magnetische resonantie angiografie (MRA), onderzoekt de bloedvaten.

Wat wordt een MRI-scan gebruikt om te diagnosticeren?

• Een MRI van de hersenen produceert zeer gedetailleerde afbeeldingen van de hersenen en wordt vaak gebruikt om mensen met problemen als hoofdpijn, epileptische aanvallen, zwakte, gehoorverlies en wazig zien te bestuderen. Het kan ook worden gebruikt om een ​​afwijking op een CT-scan verder te evalueren. Tijdens een MRI van de hersenen wordt een speciaal apparaat genaamd een hoofdspoel rond het hoofd van de persoon geplaatst om zeer gedetailleerde foto's van de hersenen te produceren. De hoofdspoel raakt de persoon niet en de persoon kan door grote gaten in de spiraal kijken.
• Spine MRI wordt meestal gebruikt om te zoeken naar een hernia of vernauwing van het wervelkanaal (spinale stenose) bij mensen met nek-, arm-, rug- en / of beenpijn. Het is ook de beste test om te gebruiken om te zoeken naar een terugkerende hernia bij een persoon met een geschiedenis van eerdere rugoperaties.
• Bot- en gewrichts-MRI kunnen worden gebruikt om vrijwel alle botten, gewrichten en zachte weefsels te controleren. MRI kan worden gebruikt om gewonde pezen, ligamenten, spieren, kraakbeen en botten te identificeren. Het kan ook worden gebruikt om naar infecties en massa's te zoeken.
• MRI van de buik wordt meestal gebruikt om meer specifiek te kijken naar een afwijking die bij een andere test wordt gezien, zoals een echografie of een CT-scan. Het examen is meestal op maat gemaakt om alleen naar de lever, de alvleesklier of de bijnieren te kijken.
• Voor vrouwen biedt bekken-MRI een gedetailleerd overzicht van de eierstokken en de baarmoeder en wordt vaak gebruikt om een ​​afwijking op te sporen die wordt waargenomen op echografie. Het wordt ook gebruikt om de verspreiding van kanker van de baarmoeder te evalueren. Voor mannen wordt bekken-MRI soms gebruikt om mensen met de diagnose prostaatkanker te controleren. Bekken MRI wordt ook gebruikt om te kijken naar de botten en spieren van het bekken.
• Magnetic resonance angiography (MRA) toont de bloedvaten. De bloedvaten in de nek (halsslagader en wervelslagaders) en hersenen worden vaak bestudeerd door MRA om te zoeken naar gebieden met vernauwing (vernauwing) of dilatatie (verwijding). In de buik worden de slagaders die bloed naar de nieren voeren ook vaak onderzocht met behulp van deze techniek.

Wat zijn de risico's van MRI?

MRI is een zeer veilige procedure. Het sterke magnetische veld zelf doet geen pijn aan mensen, tenzij ze bepaalde soorten metaal in hun lichaam hebben geïmplanteerd. Het magnetische veld kan ervoor zorgen dat bepaalde soorten metaal bewegen, wat mogelijk letsel kan veroorzaken.

• Mensen met metaal op of in hun lichaam moeten het de technoloog vertellen. De meeste mensen die na de operatie metaal in hun lichaam hebben, kunnen een MRI hebben. Mensen met een heup- of knievervanging kunnen bijvoorbeeld al 6 weken na de operatie een MRI hebben. Andere geïmplanteerde apparaten vereisen minder tijd na de operatie.
• Bepaalde apparaten (pacemakers, sommige geïmplanteerde pompen en zenuwstimulatoren) kunnen nooit in de MRI-machine komen, omdat ze defect kunnen raken of beschadigd raken. Sommige hersenaneurysmaclips kunnen ook niet in de scanner gaan.
• Mensen die eerder zijn geopereerd, moeten de technoloog voorafgaand aan de scan informeren. Als metaal zich in een deel van het lichaam bevindt na een voorafgaand letsel of ongeval, moeten mensen de technoloog hiervan op de hoogte brengen vóór de scan. Bepaalde mensen moeten niet worden gescand. In een zeldzaam geval werd bijvoorbeeld één persoon blind van scannen omdat hij metaal in zijn oog had vanwege een lasblessure.
• Sommige MRI-onderzoeken vereisen een injectie van een MRI-contrast of kleurstof. Deze MRI-contrast of kleurstof is zeer veilig en verschilt volledig van het contrastmiddel of de kleurstof die wordt gebruikt voor beeldvormingstests met behulp van röntgenstralen, zoals een intraveneuze pyelogram (IVP) of een CT-scan. Allergische reacties op het gebruikte contrast zijn mogelijk maar uiterst ongewoon. De arts en de MRI-technoloog moeten vooraf worden geïnformeerd over eventuele allergieën.
• Een MRI heeft geen bekende bijwerkingen op de zwangerschap. De meeste centra scannen zwangere vrouwen in hun tweede en derde trimester.

Wat is de voorbereiding op MRI?

Meestal moeten alle metalen en elektronische apparaten (horloges, sieraden, mobiele telefoons en creditcards) vóór het examen uit de kleding en het lichaam worden verwijderd. Dit beschermt kostbaarheden tegen de effecten van de MRI-machine.

• Afhankelijk van welk deel van het lichaam wordt afgebeeld, kan een ziekenhuisjas nodig zijn. Kleding met metalen drukknopen of bevestigd metaal moet worden vervangen door een jurk.
• Voorbereiding is niet nodig. De enige uitzondering is een speciale studie van de galwegen, een MRCP (magnetic resonance cholangiopancreatography) genoemd, in welk geval eten of drinken gedurende 2 tot 3 uur vóór de test niet is toegestaan. Voor alle andere onderzoeken is het niet nodig om vooraf te eten of drinken.
• Een contrast (of kleurstof) moet mogelijk in een ader worden geïnjecteerd via een IV. Dit contrast (of kleurstof) helpt de arts om de binnenkant van het lichaam te zien. Het contrast is veilig; ernstige reacties treden zelden op.

Wat gebeurt er tijdens de MRI-procedure?

Het onderzoek kan plaatsvinden op een open scanner of een gesloten scanner. Voor een open scanner ligt een persoon op een tafel met de voorkant naar boven en de tafel schuift vanaf de zijkant onder de magneet. Voor een gesloten scanner, die eruitziet als een buis, ligt een persoon op de tafel met de voorkant naar boven en gaat met het hoofd eerst of met de voeten eerst, afhankelijk van welk deel van het lichaam wordt gescand.

De MRI-scan wordt uitgevoerd in een grote magneet en de persoon ligt in het midden op de tafel. Tijdens de procedure scant de machine het lichaam door kleine magneten in en uit te schakelen. Radiogolven worden het lichaam ingestuurd. De machine ontvangt vervolgens terugkerende radiogolven en gebruikt een computer om foto's te maken van het deel van het lichaam dat wordt gescand. De radiogolven die in de procedure worden gebruikt, zijn veilig en zijn vergelijkbaar met de radiogolven die in een autoradio worden gebruikt.

• De scanner kan een luid kloppend geluid maken, zodat mensen oordoppen of een muziekhoofdtelefoon krijgen. Het kloppende geluid is te wijten aan het in- en uitschakelen van de kleine magneten in de machine.
• Mensen moeten het deel van hun lichaam 30 tot 60 minuten onbeweeglijk laten scannen, wat de lengte is van een typische MRI-scan. Als een persoon tijdens de scan beweegt, moet sommige of alles vaak worden herhaald. De scans worden in meerdere delen uitgevoerd. De technoloog praat tussen elk onderdeel om de persoon te laten weten hoe het met de scan gaat en om de persoon eraan te herinneren stil te houden.
• Sedatie is soms noodzakelijk. Zuigelingen en jonge kinderen hebben vaak sedatie of algehele anesthesie nodig om tijdens de scan roerloos te blijven. De meeste oudere kinderen en volwassenen hebben geen medicatie nodig voor ontspanning of sedatie. Soms hebben mensen die nerveus of claustrofobisch zijn orale sedatie en, zelden, algemene anesthesie nodig.
• Claustrofobie
  • Claustrofobie is een veel voorkomende zorg. Veel mensen vragen zich af hoe ver ze in de scanner moeten gaan. Om de best mogelijke foto's te maken, moet het te onderzoeken deel van het lichaam zich in het midden van de scanner bevinden. Als een persoon bijvoorbeeld een MRI van de hersenen heeft, moet het hoofd zich in het midden van de scanner bevinden. Als een persoon een enkel-MRI heeft, bevindt de enkel zich in de scanner, maar de kop niet.
  • In tegenstelling tot oudere MRI-scanners waarin de persoon in een lange buis werd geplaatst, bieden veel centra nu nieuwe scanners met "korte boring" aan die veel korter en comfortabeler zijn als een persoon claustrofobisch is. Voor mensen met ernstige claustrofobie kan medicatie worden gegeven om hen te helpen ontspannen tijdens de scan. Voor mensen die medicijnen gebruiken, moet iemand ze naar huis brengen.

Wat gebeurt er na de MRI-procedure?

Als een contrastinjectie wordt gebruikt, wordt de IV uit de arm verwijderd voordat de persoon naar huis gaat. Er mogen geen bijwerkingen van de scan of contrastinjectie optreden.

In de zeldzame omstandigheid dat sedatie nodig is, wordt die persoon eenmaal wakker en alert naar huis gestuurd. Voor die mensen die verdoving krijgen, moet iemand hen naar huis rijden. Er zijn geen nawerkingen van het hebben van een MRI.

Een radioloog is een arts die is opgeleid om verschillende beeldvormende onderzoeken te interpreteren. De radioloog interpreteert de resultaten van de scan en de resultaten worden vervolgens naar de arts gestuurd. Hoe snel de arts het rapport ontvangt, hangt af van het beeldvormingscentrum waar het onderzoek wordt uitgevoerd.