Pleurale effusie: symptomen, oorzaken en behandeling

Pleurale effusie feiten

• Pleurale effusies beschrijven vloeistof tussen de twee weefsellagen (pleura) die de long en de voering van de borstwand bedekken.
• Een pleurale effusie is te wijten aan de manifestaties van een andere ziekte.
• Over het algemeen kunnen pleurale effusies worden onderverdeeld in transudaten (veroorzaakt door vloeistof die uit bloedvaten lekt) en exsudaten (waarbij vloeistof lekt door een ontsteking van het borstvlies en de long).
• De meest voorkomende oorzaken van pleurale effusie zijn congestief hartfalen, longontsteking, maligniteiten en longembolie.
• Tekenen en symptomen van pleurale effusie zijn onder meer:
  • Kortademigheid
  • Pijn op de borst
• Bijbehorende symptomen van pleurale effusie als gevolg van een onderliggende ziekte zijn onder meer:
  • Nacht zweet
  • Bloed ophoesten
  • Koorts
  • Rillingen
• Thoracentese wordt gebruikt om de pleuravloeistof te onttrekken voor analyse. Een dunne naald wordt tussen de ribben ingebracht in de vloeistofverzameling.
• Behandeling van de pleurale effusie hangt af van de onderliggende ziekte.

Overzicht pleurale effusie

Een pleurale effusie is een verzameling vloeistof in de ruimte tussen de twee voeringen (pleura) van de long.

Wanneer we ademen, is het als een blaasbalg. We inhaleren lucht in onze longen en de ribben bewegen naar buiten en het middenrif gaat naar beneden. Om de long te laten uitzetten, moet de voering met de borstwandbeweging meeschuiven. Om dit te laten gebeuren, zijn zowel de longen als de ribben bedekt met een gladde voering die het borstvlies wordt genoemd. Een kleine hoeveelheid vloeistof werkt als een smeermiddel voor deze twee oppervlakken om gemakkelijk tegen elkaar te schuiven.

Te veel vocht belemmert het vermogen van de long om uit te zetten en te bewegen.

Foto van pleurale effusie

Pleurale effusie Oorzaken

Een pleurale effusie is niet normaal. Het is geen ziekte maar eerder een complicatie van een onderliggende ziekte. Extra vloeistof (effusie) kan om verschillende redenen voorkomen. Gebruikelijke classificatiesystemen verdelen pleurale effusies op basis van de chemische samenstelling van de vloeistof en wat de oorzaak is van de vorming van de effusie. Twee classificaties zijn 1) transudate pleurale effusies; en 2) exsudaat pleurale effusies. Soms kan de pleurale effusie kenmerken hebben van zowel een transsudaat als een exsudaat.

1. Transudate pleurale effusies worden gevormd wanneer vloeistof uit bloedvaten in de pleurale ruimte lekt. Chemisch gezien bevatten transudate pleurale effusies minder eiwitten en LDH (lactaatdehydrogenase) dan exsudale pleurale effusies. Als de totale eiwitverhouding van de pleurale vloeistof tot serum kleiner is dan of gelijk is aan 0, 50 en de LDH-ratio's van de pleurale vloeistof tot serum kleiner is dan of gelijk is aan 0, 67, wordt de vloeistof meestal beschouwd als een transsudaat, terwijl de exsudaatratio's boven 0, 50 en boven 0, 67.

Voorbeelden van transudate pleurale effusies zijn onder meer:

• Congestief hartfalen
• Leverfalen of cirrose
• Nierfalen of nefritisch syndroom
• Peritoneale dialyse

2. Exsudaat pleurale effusies worden veroorzaakt door ontsteking van het borstvlies zelf en zijn vaak te wijten aan longziekte.

Voorbeelden van exsudaatoorzaken zijn:

• Long- of borstkanker
• lymfoom
• Longontsteking
• Tuberculose
• Postpericardotomiesyndroom
• Systemische lupus erythematosus
• Uremie of nierfalen
• Meigs syndroom
• Pseudocyst in de pancreas
• ascites
• Abdominaal abces
• Asbestose en mesothelioom

De meeste pleurale effusies worden veroorzaakt door congestief hartfalen, longontsteking, longembolie (bloedstolsel in de long) en maligniteit.

Pleurale effusie risicofactoren

Aangezien een pleurale effusie een manifestatie is van een andere ziekte, zijn de risicofactoren die van de onderliggende ziekte. Over het algemeen worden pleurale effusies gezien bij volwassenen en minder vaak bij kinderen.

Symptomen en tekenen van pleurale effusie

Kortademigheid is het meest voorkomende symptoom van een pleurale effusie. Naarmate de effusie groter wordt met meer vloeistof, des te moeilijker het is voor de long om uit te zetten en des te moeilijker het is voor de patiënt om te ademen.

Pijn op de borst treedt op omdat de pleurale voering van de long geïrriteerd is. De pijn wordt meestal beschreven als pleuritis, gedefinieerd als een scherpe pijn, verergerend met een diepe ademhaling. Hoewel de pijn kan worden gelokaliseerd op de borst, kan de pijn worden verwezen naar de schouder of de bovenbuik als de effusie een ontsteking van het middenrif (de spier die de borst van de buikholte scheidt) veroorzaakt. Naarmate de pleurale effusie groter wordt, kan de pijn toenemen.

Andere bijbehorende symptomen zijn te wijten aan de onderliggende ziekte. Bijvoorbeeld personen met:

• Congestief hartfalen kan tekenen en symptomen hebben van zwelling van hun voeten en kortademigheid als ze plat liggen (orthopneu) of ze midden in de nacht wakker maken (paroxysmale nachtelijke dyspneu).
• Tuberculose kan symptomen hebben van nachtelijk zweten, bloed ophopen (hemoptysis) en gewichtsverlies.
• Hemoptysis kan gepaard gaan met infectie en longkanker.
• Longontsteking kan tekenen en symptomen van koorts hebben, koude rillingen, hoesten met gekleurd sputum en pleuritische pijn.

Wanneer moet u medische hulp zoeken?

Pijn op de borst en kortademigheid zijn twee symptomen die een persoon bijna altijd moeten aansporen om medische hulp te zoeken. Afhankelijk van de omstandigheden en de ernst van de symptomen, kan bellen met 911 en het activeren van spoedeisende hulp aangewezen zijn.

Pleurale effusie diagnose

De diagnose van een pleurale effusie begint met de arts uit de geschiedenis van de patiënt. Lichamelijk onderzoek geconcentreerd op de borst en kan omvatten luisteren (ausculteren) naar het hart en de longen en tikken op de borst (percusseren). De aanwezigheid van een pleurale effusie kan de luchttoetreding verminderen en ervoor zorgen dat de ene kant van de borst saai wordt in vergelijking met de andere kant. Als pleuritis (ontsteking van het borstvlies) aanwezig is, kan een wrijving of piepen hoorbaar zijn.

• Röntgenfoto's van de borst kunnen helpen de aanwezigheid van vloeistof te bevestigen. Afgezien van de routinematige aanzichten van de borst, kan, indien pleuritische vloeistof aanwezig is, een extra röntgenfoto worden verkregen met de patiënt liggend op de zijkant van de effusie. Dit wordt een laterale decubitus genoemd en de röntgenfoto laat zien of de vloeistof zich langs de borstholte uitstrekt.
• Borst-echografie kan aan het bed worden gebruikt als een snelle manier om de vloeistof en de locatie ervan te bevestigen. Het kan helpen beslissen of de vloeistof vrij stroomt in de pleurale ruimte of dat deze zich in een specifiek gebied bevindt (gelokaliseerd).
• CT-scans kunnen worden gebruikt om de borst in beeld te brengen en niet alleen de long te onthullen, maar ook andere mogelijke oorzaken van de effusie.
• Thoracentese is een procedure die wordt gebruikt om de vloeistof uit de pleurale effusie te bemonsteren. Met behulp van een lange dunne naald kan vloeistof worden verwijderd en ter test worden verzonden om de diagnose te bevestigen. Vaak wordt vóór de thoracentese een röntgenfoto van de borst genomen om de aanwezigheid van de effusie te bevestigen en daarna om te controleren of de procedure geen pneumothorax (ingeklapte long) heeft veroorzaakt. Analyse van de pleuravocht omvat:
  • Chemische analyse kan een transsudaat onderscheiden van een exsudaat door de verhouding van eiwitconcentratie in de pleurale effusie te meten en te vergelijken met de eiwitconcentratie in de bloedstroom. Exudaten hebben hogere eiwitconcentraties dan transudaten.
  • LDH (lactaatdehydrogenase) is een andere chemische stof die kan helpen het onderscheid te maken tussen de twee soorten effusie.
  • Volledige bloedceltelling (CBC) analyse op zoek naar infectie, celanalyse op zoek naar tumorcellen en culturen op zoek naar infectie.
• Bloedonderzoek en andere beeldvormende onderzoeken kunnen worden overwogen op basis van bijbehorende symptomen en de richting die de arts heeft gevolgd bij het zoeken naar de onderliggende diagnose die de pleurale effusie veroorzaakte.

Pleurale effusiebehandeling

Omdat een pleurale effusie de ademhaling kan beïnvloeden, zijn de ABC's (luchtwegen, ademhaling en circulatie) van reanimatie vaak de eerste overweging om ervoor te zorgen dat er voldoende zuurstof beschikbaar is voor het lichaam om te functioneren.

De behandeling van een pleurale effusie vereist meestal dat de onderliggende ziekte of ziekte wordt behandeld en beheerst om ophoping van de pleuravloeistof te voorkomen.

Hoewel thoracentese wordt gebruikt als een diagnostische procedure, kan het ook therapeutisch zijn bij het verwijderen van vloeistof en het laten uitzetten en functioneren van de long. Buis thoracostomie, ook bekend als een thoraxslang, kan worden geplaatst om empyema's (puscollecties) af te voeren en te behandelen.

Pleurale effusiecomplicaties

Pleurale effusies tasten de longfunctie aan door de volledige expansie ervan voor ademhaling te voorkomen. Als de effusie al lang bestaat, kan er sprake zijn van longlittekens en een permanente afname van de longfunctie. Vloeistof die langdurig achterblijft, loopt ook het risico geïnfecteerd te raken en een abces te vormen dat een empyeem wordt genoemd.

Diagnostische en therapeutische procedures, waaronder thoracentese, omvatten het plaatsen van naalden door de borstwand in de pleurale ruimte. Pneumothorax is een mogelijke complicatie.

Sommige pleurale effusies komen meerdere keren voor; scleroserende middelen die littekens veroorzaken zoals talk of tetracycline kunnen worden gebruikt om herhaling te voorkomen. Als scleroserende middelen falen, kan een operatie nodig zijn.

Pleurale effusie voorkomen

Pleurale effusies worden veroorzaakt door verschillende aandoeningen en ziekten. Het voorkomen van de onderliggende oorzaak zal het potentieel voor het ontwikkelen van een effusie verminderen.

Pleurale effusieprognose

Aangezien een pleurale effusie een symptoom is van een andere ziekte, hangt de prognose af van de onderliggende ziekte. Pleurale effusies zijn nooit normaal. Hoewel ze kunnen worden geassocieerd met behandelbare ziekten, suggereert hun aanwezigheid dat de onderliggende ziekte voldoende is gevorderd om een ​​significante ontsteking van de voering van de long te veroorzaken.