Verslavingsdefinitie, drugstypes en behandeling

Wat is verslaving?

Het huidige model om verslaving te verklaren suggereert dat verslaving begint met de basiscircuits voor plezier en beloning in de hersenen, waarbij de chemische dopamine betrokken is. Deze beloningscentra zijn ontworpen om te activeren tijdens plezierige handelingen zoals eten. Wanneer het innemen van een stof ervoor zorgt dat deze beloningscircuits worden geactiveerd, is verslaving en afhankelijkheid mogelijk. Verslavend gedrag dat als schadelijk of destructief wordt beschouwd, heeft echter kenmerken die hen van normaal gedrag onderscheiden (zie gemeenschappelijke kenmerken van destructieve verslavingen. Voorbeelden van veel voorkomende destructieve verslavingen zijn alcoholintoxicatie, alcoholisme, cocaïne-misbruik, drugsverslaving en -misbruik, methamfetamine-misbruik, verdovende middelen en middelenmisbruik.

Mensen met verslavingen kunnen vaak niet zelfstandig stoppen. Verslaving is een ziekte die behandeling vereist. De behandeling kan counseling, gedragstherapieën, zelfhulpgroepen en medische behandeling omvatten. Mensen gaan er vaak van uit dat mensen met verslavingen moeten kunnen stoppen door eenvoudigweg een besluit te nemen. Men denkt dat verslaving mogelijk is voor een breed scala aan chemische stoffen. Afhankelijkheid, meestal gerelateerd aan fysieke symptomen, kan optreden voor een deel van de chemicaliën die verslaving veroorzaken. Een individu krijgt bijvoorbeeld zelden een medicijn voorgeschreven door een arts om een ​​legitieme reden (zoals pijn na een blessure) en dit kan leiden tot lichamelijke ontwenningsverschijnselen als dit medicijn wordt gestopt. Zelden kan deze post-medische behandeling drugsverslaving leiden tot drugsmisbruik. Mensen met problemen met drugsmisbruik zijn personen van wie de biochemie in de hersenen is veranderd door alcohol of drugs.

• De woorden verslaving, drugsverslaving, alcoholisme en chemische afhankelijkheid zijn veel voorkomende termen voor misbruik van alcohol of drugs.
• Verslaving (of drugsmisbruik) wordt vaak verward met afhankelijkheid.
• Veel medicijnen kunnen de hersenen beïnvloeden. Sommige hiervan veroorzaken gedragsveranderingen en kunnen leiden tot afhankelijkheid of misbruik.
• Afhankelijkheid is de ontwikkeling van ontwenningsverschijnselen nadat het gebruik van een stof is gestopt. Het kan gebeuren met de subset van chemische stoffen die psychologisch of fysiek verslavend zijn. Afhankelijkheid wordt gekenmerkt door tolerantie. Tolerantie treedt op wanneer het lichaam minder reageert op een specifieke hoeveelheid van een stof, waardoor de persoon de hoeveelheid medicatie-inname verhoogt om het vorige effect te bereiken. Goed gedefinieerde fysiologische of psychologische symptomen kunnen optreden bij intrekking.

Verslavingsoorzaken

Verslaving of middelenmisbruik is een complexe hersenziekte. Een persoon met een verslaving ervaart verlangens die blijven bestaan, zelfs met extreem negatieve gevolgen. Tijdens een hunkering mist een persoon met een verslaving het verslavende medicijn vreselijk en vaak ervaart hij of zij ontwenningsverschijnselen.

Er zijn sterke aanwijzingen dat genetische vatbaarheid en biologische kenmerken een rol spelen bij verslavingen; de ontwikkeling van een verslaving wordt echter ook gevormd door de omgeving van een persoon (een persoon met alcoholisme kan bijvoorbeeld niet verslaafd raken zonder toegang tot alcohol). De "verslavende werking" van een medicijn hangt samen met hoe sterk het medicijn de beloningscircuits in de hersenen activeert. Wanneer bijvoorbeeld de op straat gevonden methamfetamine zuiverder is (wat betekent dat het de dopamine-beloningscircuits meer stimuleert), dan is het aantal eerste keer dat drugsgebruikers drugsmisbruikers worden.

Verslavende stoffen of gedrag veranderen de beloningscircuits in de hersenen. Met andere woorden, het brein reageert op de verslavende substantie op dezelfde manier als het reageert op zeer plezierige ervaringen. Dit verklaart in algemene zin waarom mensen met verslavingen soms alle andere levensactiviteiten en -verplichtingen en zelfs hun eigen gezondheid achter zich laten bij het nastreven van de verslavende stof.

Verslavingssymptomen

Volgens het Diagnostisch en Statistisch Handboek voor psychische stoornissen wordt drugsgebruik als misbruik of verslavend beschouwd als de persoon gedurende een periode van 12 maanden drie of meer van de volgende symptomen heeft ervaren:

• Tolerantie is duidelijk wanneer (1) er behoefte is aan verhoogde hoeveelheden van een stof om intoxicatie of gewenste effecten te bereiken of (2) het effect van een stof wordt verminderd bij voortgezet gebruik van dezelfde hoeveelheid van de stof.
• Intrekking is duidelijk wanneer (1) kenmerkende, ongemakkelijke symptomen optreden bij onthouding van de specifieke stof of (2) het nemen van dezelfde (of nauw verwante) stof de ontwenningsverschijnselen verlicht of vermijdt.
• De stof wordt in grotere hoeveelheden of voor langere periodes gebruikt dan bedoeld.
• De persoon heeft een hardnekkige wens om te bezuinigen op het gebruik van de stof, of de inspanningen van de persoon om te bezuinigen op het gebruik van de stof zijn mislukt.
• Aanzienlijke tijd en moeite worden besteed aan het verkrijgen of gebruiken van de stof of het herstellen van de effecten ervan.
• Belangrijke sociale, werkgelegenheids- en recreatieve activiteiten worden opgegeven of verminderd vanwege een intense preoccupatie met middelengebruik.
• Het gebruik van middelen wordt voortgezet, hoewel een ander hardnekkig fysiek of psychologisch probleem waarschijnlijk door de stof is veroorzaakt of verergerd (bijvoorbeeld een zweer die is verergerd door alcoholgebruik of emfyseem veroorzaakt door roken).

Drugsmisbruik kan optreden met of zonder tolerantie of intrekking. Tolerantie en intrekking duiden op lichamelijke afhankelijkheid. Een belangrijk punt bij het evalueren van verslaving is of een persoon niet kan stoppen met het gebruik van de schadelijke stof (verlies van controle). Vaak hebben mensen die verslaafd zijn aan een medicijn geen inzicht in hun onvermogen om te stoppen met drugsgebruik en geloven ze ten onrechte dat ze zouden kunnen stoppen als ze 'wilden'. Dit wordt ontkenning genoemd.

Geen enkele gebeurtenis of criterium wijst op een verslavende aandoening; drugsgebruik wordt verslaving (drugsmisbruik) alleen na een gedragspatroon dat zich in de loop van de tijd afspeelt. In veel opzichten zijn de huidige definities van verslaving beperkt en nemen ze meestal gedragssymptomen in de definitie op.

Gemeenschappelijke kenmerken van destructieve verslavingen

De essentie van verslaving is het hunkeren naar, zoeken naar en gebruiken van drugs, ondanks negatieve gezondheids- of sociale gevolgen. Dit is de basis voor hoe het Institute of Medicine, de American Psychiatric Association en de American Medical Association verslaving definiëren. Enkele veel voorkomende kenmerken van verslavingen zijn:

• De stof of activiteit die verslaving veroorzaakt, moet in eerste instantie gevoelens van plezier en veranderingen in emotie of stemming veroorzaken.
• Het lichaam ontwikkelt een fysieke tolerantie voor de stof of activiteit, dus mensen met verslavingen moeten steeds grotere hoeveelheden van een stof nemen om dezelfde effecten te voelen.
• Verwijdering van het medicijn of de activiteit veroorzaakt pijnlijke ontwenningsverschijnselen.
• Meer dan fysieke tolerantie, houdt een verslaving lichamelijke en psychische afhankelijkheid in, los van de noodzaak om ontwenningspijn te voorkomen.
• Verslaving veroorzaakt altijd fysiologische, chemische en anatomische veranderingen in de hersenen, samen met gedragsveranderingen.
• Verslaving ontstaat na een eerste blootstelling aan de verslavende stof of activiteit. Die initiële blootstelling moet plaatsvinden voordat verslaving zich kan ontwikkelen, maar de blootstelling leidt niet altijd tot verslaving.
• Verslavingen leiden tot herhaalde gedragsproblemen, nemen veel tijd en energie in beslag en worden gekenmerkt door een geleidelijke obsessie met het medicijn of gedrag.
• De cyclus van stoppen met verslavend gedrag, terugtrekken en terugvallen kan zichzelf versterken.

Gemeenschappelijke kenmerken van mensen met verslavingen

• Mensen met verslavingen hebben de mogelijkheid om de stof te verkrijgen of zich bezig te houden met de activiteit die hen verslaafd is, en ze lopen het risico op een terugval, ongeacht hoe succesvol hun behandeling is.
• Mensen met verslavingen zijn vaak risiconemers en sensatiezoekers; de veranderingen in het hersencircuit leiden ertoe dat drugsgebruikers een positieve reactie op hun verslavende stof of activiteit verwachten voordat ze het gebruiken of ervaren.
• Zelfregulatie en impulscontrole rond het medicijn van de persoon naar keuze zijn moeilijk voor mensen met verslavingen. Vaak behouden deze zelfde mensen echter impulscontrole in de meeste of alle andere gebieden van hun leven. Dit geldt meer voor drugs zoals alcohol en minder voor drugs zoals methamfetamine. Nogmaals, men denkt dat dit verschil verband houdt met hoe stimulerend het medicijn is voor de beloningscircuits (dopaminekanalen) in de hersenen. Methamfetamine levert de hersenen veel meer op dan alcohol.

Wanneer medische hulp zoeken voor verslaving

• Sommige mensen kunnen zonder hulp van een verslaving herstellen. Er wordt echter gedacht dat de meeste mensen hulp nodig hebben. Vaak is medische, psychiatrische of psychologische hulp nodig. Met behandeling en ondersteuning kunnen veel mensen hun drugsmisbruik stoppen.
• Als er bekende of vermoede gezondheidsproblemen zijn die verband houden met middelenmisbruik, is het verstandig om een ​​huisarts te raadplegen voor een volledige geschiedenis en lichamelijk onderzoek. Voorbeelden hiervan zijn het beoordelen van leverschade in gevorderde gevallen van alcoholverslaving of gebitsschade als gevolg van methamfetamine-misbruik.
• Wanneer u met een geliefde over verslaving spreekt, kan het nuttig zijn om een ​​derde partij aanwezig te hebben die professioneel is opgeleid en goed geïnformeerd is over verslaving. Een relatie hebben met een drugsgebruiker kan de relatie veranderen en leiden tot een verminderd vermogen om met elkaar te communiceren.

Vragen aan de dokter

Als u of een geliefde lijdt aan drugsmisbruik, kan het moeilijk zijn om er met een medische professional over te praten. Het is nuttig om een ​​arts te vinden die vertrouwd en comfortabel is in de omgang met mensen die aan drugsgebruik lijden. Helaas lijden sommigen in de medische wereld aan dezelfde misvattingen en valse ideeën als velen in het grote publiek. De meeste medische professionals hebben dit vooroordeel echter niet en kunnen u voor hulp doorverwijzen naar lokale bronnen. Na het vinden van iemand met wie je kunt werken, kunnen enkele van de volgende vragen nuttig zijn:

• Kun je mijn lever of nieren testen op schade?
• Zijn er andere lichaamssystemen die mijn drugsgebruik mogelijk hebben beïnvloed?
• Zijn er medicijnen die nuttig kunnen zijn bij de behandeling van mijn verslaving?
• Waar kan mijn familie ondersteuning en informatie krijgen over drugsmisbruik?

Verslavingszorg

• De behandeling moet worden geïndividualiseerd, omdat geen enkele behandeling geschikt is voor iedereen of voor elk type drugsmisbruik.
• Behandeling is het meest effectief wanneer deze direct beschikbaar is.
• Een effectieve behandeling moet vaak inspelen op de meerdere behoeften van het individu, niet alleen op zijn of haar verslaving.
• Zoals bij alle medische zorg, moet het behandelplan continu worden geëvalueerd en aangepast als de toestand van een persoon verandert.
• Blijven in een behandelingsprogramma of voldoende lang deelnemen aan een behandelplan is van cruciaal belang voor de effectiviteit van de behandeling. Onderzoek wijst uit dat voor de meeste patiënten over het algemeen een aanzienlijke verbetering begint na ongeveer drie maanden na de behandeling.
• Gedragsverandering is het belangrijkste element voor een effectieve behandeling van verslaving. Vaak vereist dit counseling of behandeling van gedragsverandering.
• Medicijnen kunnen een belangrijk onderdeel van de behandeling zijn voor sommige soorten drugsmisbruik, vooral in combinatie met counseling en andere gedragstherapieën.
• Er is een aanzienlijke hoeveelheid bewijs dat personen met verslavingen en naast elkaar bestaande psychische stoornissen (zoals depressie of angststoornissen) beide stoornissen op een geïntegreerde manier moeten behandelen.
• De behandeling hoeft niet vrijwillig te zijn om effectief te zijn. Motivatie door werkgevers of familieleden kan bijvoorbeeld mensen met verslavingen aanmoedigen om een ​​behandeling te zoeken en voort te zetten. Dit wordt verondersteld de reden te zijn dat artsen en verpleegkundigen enkele van de beste herstelpercentages hebben.
• Indien nodig kan monitoring van drugsgebruik tijdens de behandeling, door middel van urineonderzoek of andere tests, een persoon helpen de drang om drugs te gebruiken te weerstaan. Monitoring kan ook vroeg bewijs leveren van drugsgebruik, zodat het behandelplan van de persoon kan worden aangepast als hij of zij nog steeds drugs gebruikt.
• Tijdens de behandeling moeten personen mogelijk worden geëvalueerd en getest op infectieziekten zoals HIV / AIDS, hepatitis B, hepatitis C en tuberculose. De behandeling moet counseling omvatten om de persoon te helpen risicogedrag te veranderen of om te gaan met een bestaande ziekte.
• Herstel van verslaving kan een langdurig proces zijn en kan meer dan één aflevering of type behandeling vereisen.

Medische behandeling

Medische ontgifting (vaak eenvoudigweg aangeduid als detox) is nodig voor sommige verslavingen zoals ernstig alcoholmisbruik. Detox is alleen geïndiceerd voor sommige soorten middelenmisbruik. Indien nodig is detox slechts het eerste stadium van verslavingsbehandeling en zonder verdere behandeling verandert het langdurig drugsgebruik niet. Tijdens medische ontgifting worden de acute fysieke ontwenningsverschijnselen geassocieerd met het staken van drugsgebruik veilig behandeld. Dit alleen is zelden voldoende om mensen met verslavingen op de lange termijn te helpen, maar voor sommige personen is het een voorloper van een effectieve behandeling met drugsverslaving.

medicijnen

Medicijnen zijn een belangrijk onderdeel van de therapie voor veel patiënten, vooral in combinatie met counseling en andere gedragstherapieën. Methadon, buprenorfine (Suboxone) en levo-alpha-acetylmethadol (LAAM) kunnen worden voorgeschreven aan personen die verslaafd zijn aan heroïne of andere opiaten. Naltrexon kan worden voorgeschreven voor sommige mensen die verslaafd zijn aan alcohol en mensen met gelijktijdig optredende opiaat- en alcoholafhankelijkheid. Acamprosaat (Campral) is een middel dat helpt bij het handhaven van onthouding bij mensen met alcoholverslaving. Een nicotinevervangingsproduct (zoals pleisters of tandvlees) of een oraal medicijn (zoals bupropion) kan een effectief onderdeel van de therapie zijn voor mensen die verslaafd zijn aan nicotine. Voor mensen met psychiatrische aandoeningen kunnen zowel gedragsbehandelingen als medicijnen van cruciaal belang zijn.

Chirurgie

Op dit moment is er geen indicatie voor chirurgie voor enig type drugs- of alcoholmisbruik of -verslaving.

Andere therapie

Gedragstherapie of counseling kan worden gebruikt om het volgende te bereiken:

• Moedig en verhoog de motivatie voor verandering van het gebruik van een verslavend medicijn
• Help vaardigheden op te bouwen om verslavingsgerelateerde activiteiten te weerstaan
• Verslavingsgerelateerde activiteiten vervangen door meer constructieve en lonende activiteiten
• Verbeter probleemoplossende vaardigheden
• Verbetering van interpersoonlijke relaties, inclusief het vermogen van het individu om te functioneren in het gezin en de gemeenschap

Familieleden, vrienden en collega's kunnen een cruciale rol spelen bij het motiveren van personen met drugsproblemen om in behandeling te gaan en te blijven. Gezinstherapie is vaak belangrijk, vooral voor adolescenten. Betrokkenheid van een familielid bij het behandelprogramma van een individu kan de voordelen van het programma versterken en uitbreiden.

Foto's van vaak misbruikt recept en OTC-medicijnen

Verslaving Preventie

Onderzoekers tonen aan dat kinderen die beginnen met drinken wanneer ze jonger zijn dan 15 jaar vier keer meer kans hebben om een ​​alcoholverslaving te hebben tegen de leeftijd van 21 jaar. Vroeg met kinderen praten over de negatieve effecten van alcohol en drugs kan hen helpen gezonder gedrag aan te nemen.

Het potentieel voor terugval maakt deel uit van chronische (langdurige) ziekte. Omdat verslaving een chronische ziekte is, is preventie van terugval essentieel. De persoon moet nieuw gedrag leren, zodat hij of zij de trigger kan vermijden of weigert zich tot drugs te wenden. De sleutel tot het op lange termijn vermijden van verslaving is het hebben van een onderhouds- of terugvalplan.

Ondersteuningsgroepen en counseling

Honderden steungroepen zijn beschikbaar voor elke vorm van verslaving, of het nu gaat om een ​​verslaving aan drugs of een verslaving aan een bepaald gedrag. Internet kan een nuttige manier zijn om dergelijke steungroepen te vinden.

Begeleiding (individueel en / of groep) is vaak een essentieel onderdeel van de behandeling en preventie van terugval. Counselors kunnen informatie verstrekken over relevante steungroepen.

Voor meer informatie over verslaving

Nationaal instituut voor drugsmisbruik
National Institutes of Health
6001 Executive Boulevard, kamer 5213
Bethesda, MD 20892-9561
(301) 443-1124

MedlinePlus
Gratis, uitgebreide, gezaghebbende, actuele gezondheidsinformatie op internet
Een dienst van de Amerikaanse National Library of Medicine en de National Institutes of Health

Web links

Anonieme Alcoholisten

Verdovende middelen Anoniem

Nationaal instituut voor drugsmisbruik