Op D-Blog Day, Recentering

Op D-Blog Day, Recentering
Op D-Blog Day, Recentering

Webinar 13: Het coronavirus advies dat je als fitnessondernemer móét horen | Virtuagym

Webinar 13: Het coronavirus advies dat je als fitnessondernemer móét horen | Virtuagym

Inhoudsopgave:

Anonim

Nou hallo daar, ik ben het. Ik ben de laatste tijd druk bezig geweest met het melden van veel nieuws, wat op zijn zachts gezegd enorm stimulerend was. Maar vandaag, ter gelegenheid van de 3e jaarlijkse D-blog-dag, wil ik graag even nadenken en recenter zijn. Waarom zijn diabetesblogs belangrijk? Wat was de reden dat ik hiermee begon, begon ik met dit blog in de eerste plaats?

Ah ja, voor een deel omdat ik niet weet hoe ik me moet ontspannen (het is een vloek), en voor een groot deel omdat ik deze ziekte kreeg en ik een dwang voelde om IETS te doen.

Omdat ik wist dat ik niet de enige kon zijn die blind was voor de diagnose, thuis op de bank zat, zo onmetelijk alleen … of 's nachts op internet aan het zoeken was en zich afvroeg, waar zijn de ANDERE MENSEN? De Anderen die weten hoe ze met dit ding moeten leven? Omdat er anderen moeten zijn die een "rest van mijn leven" fotograferen vol medische flesjes en ziekenhuisgangen, oneindige spuiten en wetende dat je een "gebrekkige" mens bent. Zo voelde het sowieso direct na de diagnose. Nogal zwart. ZEER alleen.

Wat ik besloot te doen was beginnen met het schrijven aan hen, alle anderen, die ergens volgens de ADA ergens moeten zijn. Ik zou alles over diabetes kunnen proberen te leren - alles dat het leven zou kunnen verbeteren - en op een website aan de anderen kunnen rapporteren.

Dat was januari 2005. Nieuwe software was net uitgekomen waardoor iedereen een online dagboek kon maken dat ze op elk moment konden updaten. Het idee dat dit 'blog'-ding echt toegankelijk zou kunnen zijn voor miljoenen mensen, was te veel om aan te nemen.

Dus ik heb er een gebouwd en ik begon te schrijven. En zij kwamen. Ze gaven me tips. Ze hebben ruzie met mij gemaakt. Ze zeiden dankjewel. Hoe sullig het ook klinkt, een paar van hen maakten me echt aan het huilen.

Snel vooruit naar november 2007. Het is nu een vast ding. Ik post bijna elke dag. Mijn site host adverteerders. Ik breng een absurde hoeveelheid tijd door op internet, voor een moeder van drie. Ik woon elk jaar verschillende 'branche-evenementen' bij en maak een praatje met 'insiders'. Mensen sturen me nieuwstips en verzoeken om mijn materiaal opnieuw te drukken en smeken om hulp. Het is allemaal erg tijdrovend, maar het geeft me een sterk gevoel van doelgerichtheid.

Ik ben gelukkig omringd door honderden andere D-bloggers (nu 300 van ons?), Die een gemeenschap vormen en onze angsten, frustraties en triomfen delen. We hebben zelfs speciale ontmoetingsplekken op internet waar we foto's kunnen plaatsen, genieten van audio-inhoud en nog veel meer.

Ik heb een ton geleerd, maar ik ben nog steeds geen dokter. Ik kijk nog steeds met verbazing toe hoe deze online technologie een dynamische nieuwe wereld van patiëntinteractie creëert. Ik blijf een uitzonderlijk nieuwsgierige patiënt met een dwang om iets te doen voor mensen met diabetes. Bedankt voor het luisteren.

Disclaimer : inhoud gemaakt door het Diabetes Mine-team. Klik hier voor meer informatie.

Disclaimer

Deze inhoud is gemaakt voor Diabetes Mine, een blog over consumentengezondheid gericht op de diabetesgemeenschap. De inhoud is niet medisch beoordeeld en houdt zich niet aan de redactionele richtlijnen van Healthline. Klik hier voor meer informatie over de samenwerking van Healthline met Diabetes Mine.