De ziekte van Peyronie: krijg de feiten over een operatie

Ziekte van Peyronie *

* Feiten over de ziekte van Peyronie medisch auteur: Charles Patrick Davis, MD, PhD

• De ziekte van Peyronie is de ontwikkeling van plaques of littekenweefsel in de penis die kromming van de penis en pijnlijke erecties veroorzaken.
• De symptomen variëren van milde tot ernstige pijnlijke erecties en moeilijk of onvermogen om geslachtsgemeenschap te hebben.
• De ziekte kan zich snel of langzaam ontwikkelen; de oorzaak is de plaquevorming die onderzoekers speculeren na trauma van de penis, chronische ontsteking of auto-immuniteit.
• De ziekte van Peyronie wordt geëvalueerd door lichamelijk onderzoek van palperende plaque in de penis, door onderzoek van de erectie en door ultrasone technieken.
• Medische behandeling van de ziekte is empirisch; soms zullen de ziektesymptomen spontaan verminderen, maar van de meeste medische behandelingen is niet bewezen dat ze effectief zijn, hoewel onderzoek nog gaande is.
• Chirurgische behandelingen (plaqueverwijdering, plicatie of implantatie van het hulpmiddel) hebben enig succes gehad, maar kunnen andere complicaties met zich meebrengen; medische experts adviseren om een ​​jaar of langer te wachten voordat ze een operatie ondergaan.

Overzicht van de ziekte van Peyronie

De ziekte van Peyronie wordt gekenmerkt door een plaque, of harde brok, die zich in de penis vormt. De plaque, een platte plaat van littekenweefsel, ontwikkelt zich aan de boven- of onderkant van de penis in een dik membraan dat de tunica albuginea wordt genoemd, dat de erectiele weefsels omhult. De plaque begint als een gelokaliseerde ontsteking en ontwikkelt zich tot een verhard litteken. Deze plaquette heeft geen relatie met de plaquette die zich in slagaders kan ontwikkelen.

Peyronie's ziektesymptomen

Gevallen van de ziekte van Peyronie variëren van mild tot ernstig. Symptomen kunnen zich langzaam ontwikkelen of 's nachts verschijnen. In ernstige gevallen vermindert de verharde plaque flexibiliteit, veroorzaakt pijn en dwingt de penis om te buigen of boog tijdens de erectie. In veel gevallen neemt de pijn na verloop van tijd af, maar de buiging in de penis kan een probleem blijven, waardoor geslachtsgemeenschap moeilijk wordt. De seksuele problemen die hieruit voortvloeien kunnen de fysieke en emotionele relatie van een paar verstoren en het zelfvertrouwen van een man verminderen. Bij een klein percentage mannen met de mildere vorm van de ziekte kan ontsteking verdwijnen zonder significante pijn of permanente buiging te veroorzaken.

De plaquette zelf is goedaardig of niet-kankerachtig. Het is geen tumor. De ziekte van Peyronie is niet besmettelijk en het is niet bekend dat deze wordt veroorzaakt door een overdraagbare ziekte.

Ziekte van Peyronie

Een plaque aan de bovenkant van de schacht, die het meest voorkomt, zorgt ervoor dat de penis omhoog buigt; een plak aan de onderkant zorgt ervoor dat het naar beneden buigt. In sommige gevallen ontwikkelt de plaque zich zowel aan de boven- als onderkant, wat leidt tot inkeping en verkorting van de penis. Soms verbieden pijn, buiging en emotionele stress geslachtsgemeenschap.

Schattingen van de prevalentie van de ziekte van Peyronie variëren van minder dan 1 procent tot 23 procent.¹ Een recente studie in Duitsland vond de ziekte van Peyronie bij 3, 2 procent van de mannen tussen 30 en 80 jaar.² Hoewel de ziekte meestal op middelbare leeftijd voorkomt, jonger en oudere mannen kunnen het ontwikkelen. Ongeveer 30 procent van de mannen met de ziekte van Peyronie ontwikkelt verhard weefsel op andere delen van het lichaam, zoals de hand of voet. Een bekend voorbeeld is een aandoening die bekend staat als de contractuur van Dupuytren. In sommige gevallen komt de ziekte van Peyronie voor in families, wat suggereert dat genetische factoren een man kwetsbaar kunnen maken voor de ziekte.

Een Franse chirurg, Francois de la Peyronie, beschreef de ziekte van Peyronie voor het eerst in 1743. Het probleem werd al in 1687 in druk genoteerd. Vroege schrijvers classificeerden het als een vorm van impotentie, nu erectiestoornissen (ED) genoemd. De ziekte van Peyronie kan worden geassocieerd met ED-het onvermogen om een ​​erectiefirma genoeg voor geslachtsgemeenschap te bereiken of in stand te houden. Experts erkennen nu echter dat ED slechts één factor is die verband houdt met de ziekte, een factor die niet altijd aanwezig is.

Veel onderzoekers geloven dat de plaque van de ziekte van Peyronie ontstaat na een trauma, zoals slaan of buigen, dat gelokaliseerde bloedingen in de penis veroorzaakt. Twee kamers bekend als de corpora cavernosa lopen over de lengte van de penis. Een verbindend weefsel, een septum genoemd, loopt tussen de twee kamers en hecht aan de boven- en onderkant van de tunica albuginea.

Als de penis wordt gestoten of gebogen, kan een gebied waar het septum zich hecht aan de tunica albuginea zich over een limiet uitstrekken, de tunica albuginea verwonden en kleine bloedvaten scheuren. Als gevolg van veroudering kan verminderde elasticiteit nabij het bevestigingspunt van het septum de kans op letsel vergroten. Bovendien kan het septum ook worden beschadigd en taai, vezelachtig weefsel vormen, fibrose genoemd.

De tunica albuginea heeft veel lagen en er stroomt weinig bloed door die lagen. Daarom kan de ontsteking gedurende vele maanden tussen de lagen worden opgesloten. Gedurende die tijd kunnen de ontstekingscellen stoffen afgeven die overmatige fibrose veroorzaken en de elasticiteit verminderen. Dit chronische proces vormt uiteindelijk een plaque met buitensporige hoeveelheden littekenweefsel en veroorzaakt verkalking, verlies van elasticiteit in vlekken en misvorming van de penis.

Hoewel trauma sommige gevallen van de ziekte van Peyronie kan verklaren, verklaart het niet waarom de meeste gevallen zich langzaam ontwikkelen en zonder duidelijke traumatische gebeurtenis. Het verklaart ook niet waarom sommige gevallen oplossen of waarom vergelijkbare omstandigheden zoals de contractuur van Dupuytren niet lijken te voortvloeien uit ernstig trauma.

Sommige onderzoekers theoretiseren dat de ziekte van Peyronie een auto-immuunziekte kan zijn.

Diagnose van de ziekte van Peyronie

Artsen kunnen meestal de ziekte van Peyronie diagnosticeren op basis van een lichamelijk onderzoek. De plaque kan worden gevoeld wanneer de penis slap is. Volledige evaluatie kan echter onderzoek vereisen tijdens de erectie om de ernst van de vervorming te bepalen. De erectie kan worden veroorzaakt door medicijnen in de penis te injecteren of door zelfstimulatie. Sommige patiënten elimineren de noodzaak om een ​​erectie in het kantoor van de arts te veroorzaken door thuis een digitale of polaroidfoto te maken. Het onderzoek kan een echografie van de penis omvatten om de locatie (s) en verkalking van de plaque te bepalen. De echografie kan ook worden gebruikt om de bloedstroom in en uit de penis te evalueren als er bezorgdheid is over erectiestoornissen.

Ziekte van Peyronie

Mannen met de ziekte van Peyronie zoeken meestal medische hulp vanwege pijnlijke erecties, penismisvormingen of problemen met geslachtsgemeenschap. Omdat de oorzaak van de ziekte van Peyronie en de ontwikkeling ervan niet goed worden begrepen, behandelen artsen de ziekte empirisch; dat wil zeggen dat ze methoden voorschrijven en voortzetten die lijken te helpen. Het doel van therapie is om het vermogen om gemeenschap te hebben te herstellen en te behouden. Voorlichting geven over de ziekte en het verloop ervan is vaak alles wat nodig is. Er zijn geen sterke aanwijzingen dat een andere behandeling dan chirurgie universeel effectief is. Experts bevelen chirurgie meestal alleen aan in langdurige gevallen waarin de ziekte is gestabiliseerd en de misvorming geslachtsgemeenschap voorkomt.

Omdat het verloop van de ziekte van Peyronie bij elke patiënt anders is en omdat sommige patiënten verbetering ervaren zonder behandeling, raden medische experts aan om 1 jaar of langer te wachten voordat ze een operatie ondergaan. Tijdens dat wachten zijn patiënten vaak bereid om behandelingen te ondergaan waarvan de effectiviteit niet is bewezen.

Peyronie's Disease Medical Treatments

Onderzoekers voerden kleinschalige onderzoeken uit waarbij mannen met de ziekte van Peyronie die vitamine E kregen, mondeling verbeteringen meldden. Toch hebben geen gecontroleerde onderzoeken de effectiviteit van vitamine E-therapie aangetoond. Een vergelijkbaar niet-overtuigend succes is toegeschreven aan aminobenzoaat kalium (Potaba). Andere orale medicijnen die zijn gebruikt, zijn colchicine (Colcrys), tamoxifen (Soltamox) en pentoxifylline (Pentoxil, Trental). Nogmaals, er zijn geen gecontroleerde onderzoeken uitgevoerd naar deze medicijnen.

Onderzoekers hebben ook geprobeerd chemische middelen zoals verapamil, collagenase, steroïden en interferon alfa-2b rechtstreeks in de plaques te injecteren. Verapamil en interferon alpha-2b lijken de kromming van de penis te verminderen. Het andere injecteerbare middel, collagenase, wordt klinisch getest en de resultaten zijn nog niet beschikbaar. Steroïden, zoals cortison, hebben ongewenste bijwerkingen veroorzaakt, zoals atrofie of de dood van gezonde weefsels. Een andere interventie omvat iontoforese, het gebruik van een pijnloze stroom van elektriciteit om verapamil of een ander middel onder de huid in de plaque te brengen.

Stralingstherapie, waarbij hoogenergetische stralen op de plaque worden gericht, is ook gebruikt. Net als sommige van de chemische behandelingen lijkt straling de pijn te verminderen, maar het heeft geen effect op de plaque zelf en kan ongewenste bijwerkingen veroorzaken, zoals erectiestoornissen. Hoewel de verscheidenheid aan gebruikte middelen en methoden wijst op het ontbreken van een bewezen behandeling, kunnen nieuwe inzichten in het wondgenezingsproces op een dag effectievere therapieën opleveren.

Chirurgie voor de ziekte van Peyronie

Drie chirurgische procedures voor de ziekte van Peyronie hebben enig succes gehad. Eén procedure omvat het verwijderen of snijden van de plak en het bevestigen van een stuk huid, ader of materiaal gemaakt van dierlijke organen. Deze methode kan de penis rechttrekken en wat verloren lengte van de ziekte van Peyronie herstellen. Sommige patiënten kunnen echter gevoelloosheid van de penis en verlies van erectiele functie ervaren.

Een tweede procedure, plication genoemd, omvat het verwijderen of knijpen van een stuk van de tunica albuginea vanaf de zijkant van de penis tegenover de plaque, waardoor het buigende effect wordt opgeheven. Deze methode veroorzaakt minder waarschijnlijk gevoelloosheid of erectiestoornissen, maar het kan de lengte of de omtrek van de penis niet herstellen.

Een derde chirurgische optie is om een ​​apparaat te implanteren dat de stijfheid van de penis verhoogt. In sommige gevallen zal een implantaat alleen de penis voldoende recht maken. Als het implantaat alleen de penis niet recht maakt, wordt implantatie gecombineerd met een van de andere twee chirurgische procedures.

De meeste soorten operaties produceren positieve resultaten. Maar omdat complicaties kunnen optreden, en omdat veel van de effecten van de ziekte van Peyronie - bijvoorbeeld verkorting van de penis - meestal niet worden gecorrigeerd door een operatie, geven de meeste artsen de voorkeur aan een operatie alleen aan het kleine aantal mannen met een kromming die ernstig genoeg is om te voorkomen geslachtsgemeenschap.

Hoop door onderzoek

Onderzoekers van universiteiten en overheidsinstellingen proberen de oorzaken van de ziekte van Peyronie te begrijpen. Het National Institute of Diabetes and Digestive and Kidney Diseases (NIDDK) ondersteunt een project dat is ontworpen om een ​​gemeenschappelijk proces te definiëren dat fibrose in de penis en arteriële stijfheid - of arteriosclerose - in het hele lichaam veroorzaakt. Door dit proces op cellulair en moleculair niveau te bestuderen, hopen onderzoekers een effectieve antifibrotische therapie te ontwikkelen.

Deelnemers aan klinische proeven kunnen een actievere rol spelen in hun eigen gezondheidszorg, toegang krijgen tot nieuwe onderzoeksbehandelingen voordat ze op grote schaal beschikbaar zijn en anderen helpen door bij te dragen aan medisch onderzoek. Voor informatie over lopende onderzoeken, bezoek www.ClinicalTrials.gov.

Voor meer informatie

Amerikaanse urologische vereniging
1000 Bedrijfsboulevard
Linthicum, MD 21090
Telefoon: 1-866-RING-AUA
1-866-RING-AUA (1-866-746-4282
1-866-746-4282) of 410-689-3700
410-689-3700
Fax: 410-689-3800
E-mail:
Internet: www.UrologyHealth.org

Nationale organisatie voor zeldzame aandoeningen
55 Kenosia Avenue
Postbus 1968
Danbury, CT 06813-1968
Telefoon: 1-800-999-6673 1-800-999-6673 of 203-744-0100
203-744-0100
Fax: 203-798-2291
E-mail:
Internet: www.rarediseases.org

Dankwoord

Publicaties van het Clearinghouse worden zorgvuldig beoordeeld door zowel NIDDK-wetenschappers als externe experts. Deze publicatie werd beoordeeld door Arnold Melman, MD, Montefiore Medical Center, Bronx, NY, en Tom Lue, MD, Universiteit van Californië in San Francisco.