Welke bloedtesten worden gebruikt om multiple myeloma te diagnosticeren?

Vraag een arts

Mijn opa stierf aan myeloom en ik ben bang dat ik het genetisch zou kunnen krijgen. Als ik getest wilde worden op de ziekte, wat zijn dan de bloedtesten die multipel myeloom diagnosticeren?

Reactie arts

In veel gevallen wordt myeloom ontdekt wanneer bloedonderzoek, uitgevoerd als onderdeel van een routinematig lichamelijk onderzoek of om een ​​andere reden, bloedarmoede of een hoog calciumgehalte of een hoog eiwitgehalte (of, minder vaak, een laag eiwitgehalte) aan het licht brengt. ). Een urinetest kan eiwit in de urine aantonen. Het is belangrijk om zowel een bloedtest als een urinetest voor eiwitten te doen bij het testen op myeloom. Af en toe zal een röntgenfoto van de borst significante osteoporose in de wervel (wervelkolom) botten identificeren, of zelfs compressie van een wervellichaam. Dergelijke bevindingen moeten aanleiding zijn voor verder onderzoek om de onderliggende oorzaak te detecteren.

Op een bepaald punt in dit testproces verwijst de zorgverlener de persoon door naar een specialist in bloedkanker (hematoloog-oncoloog). Nadat de evaluatie is voltooid en de vermoedelijke diagnose is bevestigd, worden de bevindingen meestal persoonlijk aan de patiënt gepresenteerd en ook schriftelijk aan de verwijzende zorgverlener.

Bloed- en urinetests

Totaal aantal bloedcellen (CBC): deze test meet de hemoglobine (de hoeveelheid zuurstof-dragende eiwitten) evenals het aantal verschillende cellen in het bloed.
De belangrijkste maatregelen in het CBC zijn de volgende:

• Hemoglobine en hematocriet : Hemoglobine is de hoeveelheid zuurstof-dragende eiwitten in het bloed. Hematocriet is het percentage rode bloedcellen in het bloed. Een lage hemoglobine- of hematocrietwaarde duidt op bloedarmoede.
• Aantal witte bloedcellen (WBC) : dit is een maat voor het aantal witte bloedcellen in een bepaald bloedvolume.
• Aantal bloedplaatjes : bloedplaatjes zijn een belangrijk onderdeel van het stolsel dat ontstaat wanneer een bloedvat wordt gebroken of gescheurd. Een laag aantal bloedplaatjes kan wijzen op een neiging tot bloeden of blauwe plekken.

Verschil in witte bloedcellen: naast een CBC rapporteren de meeste laboratoria een "differentieel voor witte bloedcellen", vaak afgekort "diff." Deze test, die handmatig of met een geautomatiseerde teller kan worden uitgevoerd, geeft een uitsplitsing naar percentages van de verschillende soorten bloedcellen waaruit het aantal witte bloedcellen bestaat. De percentages moeten oplopen tot 100. Door de witte bloedcellen onder te classificeren, kunt u bepalen of er tekortkomingen zijn in een bepaald type cel.

Bloedchemiepaneel: deze set tests geeft een breed overzicht van niveaus van verschillende stoffen in het bloed die kunnen wijzen op de ernst van myeloom en myeloom-gerelateerde complicaties.

• Eiwit : Twee soorten eiwitten worden gewoonlijk in het bloed gemeten: albumine en globulines. Een hoog gehalte aan totaal eiwit in het bloed kan een aanwijzing zijn voor de aanwezigheid van myeloom; een abnormaal hoog of zelden laag globulinegehalte is nog suggestiever.
• Calcium : een hoog calciumniveau suggereert actieve reabsorptie van bot en dus actief myeloom.
• Lactaatdehydrogenase (LDH) : een hoog niveau van dit enzym kan wijzen op actief myeloom.
• Bloedureumstikstof (BUN) en creatinine : dit zijn indicatoren voor de nierfunctie. Verhoogde niveaus, met name van creatinine, vertegenwoordigen nierdisfunctie of nierfalen.

Immunoglobulineniveaus : Het meten van niveaus van de immunoglobulinen is een manier om de omvang en progressie van de ziekte te volgen. Als het myeloom actief een vorm van immunoglobuline afscheidt, worden de niveaus van de andere normale immunoglobulinen onderdrukt. Als een patiënt bijvoorbeeld IgG-myeloom heeft, zal het IgG-niveau hoog zijn en zullen de IgA- en IgM-niveaus laag zijn.

Serum-eiwitelektroforese (SPEP) : deze test meet de niveaus van verschillende eiwitten in het bloed. Het is de beste test voor het detecteren en meten van het abnormale monoklonale eiwitniveau geassocieerd met myeloom.

Urine-eiwitelektroforese (UEP) : deze test meet de niveaus van verschillende eiwitten in de urine. Bij alleen-lichte ziekte, zijn de abnormale eiwitten meestal alleen detecteerbaar in urine, niet in bloed.

Immunofixatie (of immuno-elektroforese, IEP) : deze test kan het specifieke type abnormaal eiwit onthullen dat door het myeloom wordt geproduceerd.

Een 24-uurs urinetest voor Bence-Jones of lichte-keteneiwitten in de urine: deze test meet de werkelijke hoeveelheid myelomaproteïne die wordt uitgefilterd en in de urine wordt gebracht door de nieren.

Serumvrije meting van de lichte keten : deze test meet de hoeveelheid lichte keten, een type myeloma-eiwit, in het bloed.

Al deze tests helpen bij het diagnosticeren van multipel myeloom van andere kankers zoals non-Hodgkin-lymfoom dat deze eiwitproducten niet produceert.

Prognostische indicatoren : verschillende bloedtesten worden gebruikt om de uitkomst (prognose) voor een individu te voorspellen. Sommige hiervan zijn eenvoudige tests die in elk laboratorium worden uitgevoerd; anderen worden alleen gedaan in gespecialiseerde laboratoria of in onderzoeksinstellingen. Veel van deze worden nog niet op grote schaal gebruikt, maar kunnen dat in de toekomst zijn. Afhankelijk van de situatie kunnen deze tests al dan niet worden uitgevoerd.

• Beta2-microglobuline (B2M) : een hoog niveau van dit normale eiwit duidt op een uitgebreide ziekte en dus een slechtere prognose.
• C-reactief eiwit (CRP) : een hoog niveau van deze ontstekingsmarker kan wijzen op een slechte prognose.
• Lactaatdehydrogenase (LDH) : een hoog niveau van dit normale enzym duidt op uitgebreid myeloom.
• In gevallen van IgM-ziekte of WM kan een serumviscositeitstest worden uitgevoerd.