Netvliesloslating chirurgie, symptomen & behandeling

Retinal Detachment Overzicht

Het netvlies is een dunne laag lichtdetectiecellen aan de achterkant van het oog. Het zit vlak tegen de binnenachterwand van het oog. Het oog focust inkomend licht op het netvlies, het netvlies detecteert het licht en vervolgens stuurt het netvlies het beeld naar de hersenen via de oogzenuw. Als het netvlies echter losraakt, ligt het niet langer vlak tegen de achterkant van het oog. Dit resulteert in wazig en vervormd zicht. Als het netvlies beschadigd raakt, kan permanent verlies van het gezichtsvermogen optreden. Daarom kan netvliesloslating een ernstige bedreiging voor het gezichtsvermogen vormen.

Wat veroorzaakt netvliesloslating?

Veruit de meest voorkomende situatie die leidt tot een onthechting doet zich voor wanneer de glasachtige gel (de stof die de binnenkant van de achterkant van het oog vult) samentrekt en daarbij aan het netvlies trekt of trekt. Deze samentrekking wordt een posterieure glasachtige scheiding of posterieure glasachtige onthechting (PVD) genoemd en treedt meestal van nature op in de tijd, maar kan ook plotseling optreden met trauma.

Verschillende andere aandoeningen worden ook geassocieerd met netvliesloslating, waaronder diabetes, sikkelcelziekte, littekenweefsel (bijvoorbeeld van eerdere netvliesloslating), trauma, inflammatoire en auto-immuunziekten, bepaalde kankers, netvliesdegeneraties (bijvoorbeeld rooster) en hoge bijziendheid.

Wat zijn de soorten netvliesloslating?

Er zijn drie soorten netvliesloslating:

Rhegmatogeen: een scheur of breuk kan zich ontwikkelen in het netvlies, vaak in de verre periferie. Dit is meestal een gevolg van tractie van het vitreo-netvlies, waarbij het trekken van (tractie) krachten in de glasachtige gel van het oog op het netvlies de scheur of breuk in het netvlies veroorzaakt. Vloeistof uit het oog kan dan door de scheur naar binnen sijpelen en het netvlies beginnen los te maken. Als gevolg hiervan zit het netvlies niet langer vlak tegen de achterkant van het oog en is in plaats daarvan gedeeltelijk los en naar voren verplaatst. Dit is het meest voorkomende type netvliesloslating. De scheur of breuk ontstaat meestal na een posterieure glasachtige scheiding (hierboven vermeld). Hoewel het overgrote deel van de glasachtige scheidingen plaatsvindt zonder enige schade aan het netvlies, zullen een paar leiden tot tranen. Ogen die zeer bijziend zijn (bijziend) of een aandoening hebben die roosterdegeneratie wordt genoemd, zijn bijzonder kwetsbaar voor retinale tranen.

Tractioneel: Littekenweefsel of abnormale membranen kunnen zich op of in het netvlies ontwikkelen. Als deze abnormale weefsels samentrekken, kunnen ze tractie op het netvlies plaatsen en het uit zijn normale positie trekken. Dergelijke littekens en membranen worden geassocieerd met verschillende aandoeningen, waaronder diabetes, sikkelcelziekte, trauma en eerder loslaten van het netvlies.

Sereus: vloeistof die zich onder het netvlies ophoopt, kan het netvlies wegduwen van zijn gebruikelijke positie. Vloeistof onder het netvlies kan zich ophopen in verschillende omstandigheden, zoals diabetes, maculaire degeneratie, inflammatoire en auto-immuunziekten en bepaalde kankers.

Wat zijn tekenen en symptomen van netvliesloslating?

Wazig zien, zwak zien en vervormd zien zijn de meest voorkomende symptomen. Mensen beschrijven vaak het zien van een wolk of een gordijnachtige obstructie in hun visie. Als een detachement zich echter tot de periferie beperkt, kunnen er helemaal geen symptomen zijn.

Drijvers en zwaailichten worden vaak waargenomen, soms dagen of weken voorafgaand aan het detachement.

Het netvliesloslating op zichzelf is meestal pijnloos, maar als het wordt geassocieerd met ontsteking of verhoogde oogdruk, kan er aanzienlijke pijn zijn.

Er zijn meestal geen tekenen van een netvliesloslating zichtbaar vanaf de buitenkant. In gevallen met bijbehorende ontsteking of verhoogde oogdruk, kan het oog rood zijn, maar meestal ziet het oog er normaal uit.

In het oog zijn er tekenen zichtbaar voor de arts die het oog onderzoekt met behulp van oftalmoscopie-apparatuur. Er kunnen pigment of bloedcellen zweven in de vloeistof aan de voorkant van het oog (waterig) zoals gezien door een spleetlamp. Met een verwijde pupil en oftalmoscopie (en andere diagnostische methoden), kunnen tranen en loslating van het netvlies vaak rechtstreeks door de arts worden gevisualiseerd.

Wanneer moet iemand medische hulp zoeken voor een netvliesloslating?

Men moet zo snel mogelijk contact opnemen met een oogarts als u een van de bovengenoemde symptomen ervaart. Zodra het detachement is gevonden, kan een behandelplan worden opgesteld. Over het algemeen heeft men een betere kans op een goed resultaat wanneer hij vroeg wordt behandeld.

Hoe diagnosticeren zorgverleners een netvliesloslating?

De oogarts zal vragen om een ​​geschiedenis van eerdere oogziekten en medische aandoeningen die u kunnen predisponeren voor het hebben van een netvliesloslating.

Een compleet oogonderzoek, inclusief verwijding van de pupillen, wordt uitgevoerd om te kijken naar de aanwezigheid en de omvang van een detachement. In sommige gevallen kunnen er belangrijke glasachtige drijvers, ontstekingscellen of bloed voor het netvlies zijn, waardoor het zicht van de arts wordt verdoezeld. In dergelijke gevallen kan echografie worden gebruikt om te bepalen of het netvlies loskomt.

Andere technologie, zoals OCT-beeldvorming, kan nuttig zijn bij het bestuderen van littekenweefsel of membranen bij tractionele detachementen. Fluoresceïne-angiogram kan worden uitgevoerd om de bron van vloeistof in een sereus detachement te lokaliseren.

Wat zijn behandelingsopties voor netvliesloslating?

Het doel van de behandeling is het netvlies te verplaatsen en eventuele onderliggende oorzaken aan te pakken. De keuze van de behandeling hangt af van het type, de locatie en de grootte van het detachement.

Onderliggende aandoeningen (inflammatoire oogaandoeningen, auto-immuunziekten, kankergezwellen en andere) die leiden tot sereuze netvliesloslating moeten op de juiste manier worden behandeld om de vloeistofophoping te beheersen.

Bij rhegmatogene en tractionele onthechtingen is meestal een chirurgische ingreep nodig.

Netvliesloslating Chirurgie en reparatie

In het geval van rhegmatogene onthechting moeten naast het herpositioneren van het netvlies eventuele scheuren of breuken worden afgedicht. Dit kan op verschillende manieren worden bereikt.

Soms kan een luchtbel of gasbel in het oog op kantoor worden geïnjecteerd (pneumatische retinopexy). De bubbel duwt het netvlies voorzichtig terug op zijn plaats en de traan (en) worden afgesloten met een laser of met een vriestechniek met behulp van een kleine sonde (cryopexy). Na het plaatsen van de bel, moet u mogelijk een bepaalde houding aannemen (bijvoorbeeld rechtop of met de voorkant naar beneden) om de bel in de gewenste richting te richten. Reis niet naar grote hoogten of vlieg niet totdat uw arts toestemming geeft, omdat de bel kan uitzetten en gevaarlijk verhoogde oogdruk kan veroorzaken.

Omdat pneumatische retinopexy de vitreo-retinale tractie niet verlicht, is een uitgebreidere operatie met sclerale knik of vitrectomie of beide vaak nodig:

Sclerale knik, waarbij een siliconenband rond het oog wordt geplaatst, wordt vaak gebruikt voor het repareren van loslaten van het netvlies. De band wordt rond het oog geplaatst (ver genoeg naar achteren dat het meestal niet zichtbaar is vanaf de buitenkant) en strak gespannen als een riem, waardoor een inkeping ontstaat die de trekkracht uit het glasachtig lichaam verlicht. Retinale tranen of breuken zijn omgeven door hitte of bevriezing tijdens een operatie.

Sommige netvliesloslating vereist een vitrectomie (chirurgische verwijdering van de glasachtige gel). Vitreo-retinale tractie wordt daardoor geëlimineerd of verminderd. Retinale tranen of pauzes worden tijdens de operatie omringd door laser. Bovendien kunnen membranen of littekenweefsel ook gedeeltelijk of volledig worden verwijderd tijdens vitrectomie. Een absorbeerbaar gas wordt vaak in het oog geïnjecteerd.

In gecompliceerde gevallen kan niet-absorbeerbare siliconenolie in het oog worden ingebracht om het netvlies op zijn plaats te duwen (net zoals de hierboven genoemde lucht- of gasbel). In dit geval is een tweede latere operatie nodig om de olie te verwijderen.

In geval van trauma kan er een extra operatie nodig zijn om andere beschadigde delen van het oog te repareren.

Wat is de hersteltijd na behandeling van een netvliesloslating?

De hersteltijd is afhankelijk van verschillende factoren. Het duurt vaak enkele weken voordat het netvlies weer veilig is bevestigd, en soms maanden om het gezichtsvermogen te herstellen. Nauwkeurige follow-up zal nodig zijn om te letten op eventuele loslatingen of andere afwijkingen. Het is erg belangrijk om het vervolgplan te bekijken en na te leven en elke verandering in het gezichtsvermogen of andere symptomen onmiddellijk aan uw arts te melden.

Zijn er manieren om een ​​netvliesloslating te voorkomen?

Bij rooster degeneratie kan de oogarts preventieve versterking van kwetsbare delen van het netvlies met laser of cryotherapie aanbevelen.

Strakke bloedsuikerspiegel bij diabetes kan de kans op het ontwikkelen van tractionele detachementen van fibrovasculaire membranen die zich ontwikkelen in proliferatieve diabetische retinopathie verminderen.

Sterk bijziende personen en personen met roosterdegeneratie moeten routinematige jaarlijkse verwijde onderzoeken ondergaan om te zoeken naar kleine asymptomatische netvliesbreuken of tranen. Ze kunnen al in een vroeg stadium worden verzegeld met laser, voordat ze leiden tot een detachement.

Inflammatoire oogaandoeningen, auto-immuunziekten, kankergezwellen en andere aandoeningen die vatbaar zijn voor sereuze netvliesloslating, moeten zorgvuldig worden beheerd om recidieven te voorkomen.

Wat is de prognose van een netvliesloslating?

Als het losgemaakte deel van het netvlies buiten het centrale deel van het netvlies (de macula) ligt en het netvlies met succes opnieuw wordt bevestigd, is de prognose uitstekend.

Als het centrale deel van het netvlies is losgemaakt, wordt de prognose voor goed zicht echter bewaakt. Het gezichtsvermogen kan merkbaar worden aangetast als het centrale netvlies vóór de behandeling lange tijd werd losgemaakt omdat de gezondheid van het netvlies afhankelijk is van voedingsstoffen uit onderliggende weefsellagen (retinaal pigmentepitheel, choroïde). Daarom is tijd van essentieel belang bij het diagnosticeren van een onthechting en het opstellen van een behandelplan.

Als zich littekenweefsel vormt in, onder of over het netvlies (bijvoorbeeld bij proliferatieve vitreoretinopathie), is er een verhoogd risico op herbehandeling in de toekomst. Deze ogen rechtvaardigen een zeer nauwkeurige follow-up.

Diabetes, ontstekingsziekten en andere onderliggende medische aandoeningen moeten optimaal worden beheerst of behandeld om de kans op een terugkerende onthechting te minimaliseren.